Als iemand anders de woorden voor je vind

Ik schreef het al in een eerdere blog. Ik kan de woorden niet vinden voor alles wat ik voel en vind. Ontzettend vervelend wanneer je beschikt over duizenden woorden, maar de juiste niet kan vinden. Afgelopen week belde het nazorgteam mij(standaardprocedure) en legde mij uit dat dit heel normaal is. Alleen mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt zouden mij begrijpen zo werd mij uitgelegd. Gelukkig, het ligt dus niet aan mij.
Hoe ontzettend waar dat is bleek de volgende dag. Antje van de Meer schreef onderstaande post. En hoewel zij niet ik is en zij andere boten heeft zien aankomen vloog haar post me naar de strot. Omdat ze beschrijft wat ik voel en denk. Dank Antje, je bent een Held! 

(de stukjes die mij vooral raakten heb ik even schuin gedrukt)

Afgelopen vrijdag ben ik terug gekomen van een maand Lesbos. Echter heb ik elke avond sinds thuiskomst nog gedroomd over het leven daar en zullen deze gebeurtenissen mij nooit meer loslaten. Het onthaal van de mensen hier geneest veel, maar het maakt me verdrietig wetend dat de situatie daar nog hetzelfde is. Kan iemand mij vertellen waarom deze wereld zo oneerlijk is?

Het verhaal op papier zetten probeer ik al dagen, maar het is lastig. Het is te onwerkelijk, het probleem is te groot en niet met woorden te beschrijven. Het was in ieder geval onze taak om de mensen veilig uit de boot te laten komen, ze een warm ontvangst te geven en te voorzien van droge kleren. En wanneer mogelijk hen te vervoeren naar het punt waar zij werden opgehaald met de bus, die hen naar het kamp bracht. Het medische team richtte zich op de zieke en kwetsbare mensen, zij hebben het verschil tussen leven en dood kunnen maken. Hoewel de eerste levensbehoeften van belang zijn, is het me duidelijk geworden dat een glimlach in deze situaties meer waard kan zijn.

Politiek. Geld. Ik weet niet waar deze crisis om draait, maar in ieder geval niet om mensen. Dit wordt duidelijk wanneer er bij verkiezingsdagen overdag geen boten aankomen, maar wel in het donker. Dit wordt duidelijk wanneer boten wegblijven, stranden worden opgeruimd en kampen leeg worden gehaald als er hoog bezoek is op het eiland. Dit wordt duidelijk wanneer de Turkse kustwacht meerdere malen rond een overvol rubberboot vaart en mensen doelbewust...

In moeilijke tijden ontstaan ook mooie dingen. De onderlinge relaties zijn zo ontzettend hecht bij de gezinnen en families die aan wal komen, het is voelbaar op welke manier dan ook. Dankbaarheid voor de kleine dingen. Daarnaast moet ik ook lachen als ik terug denk aan de sommige momenten. Bijvoorbeeld dat een medevrijwilliger, met veel moeite, een kind volledig in het roze heeft gekleed om er vervolgens via de lachende familie achter te komen dat het een jongen is. Ik moet ook lachen als ik terug denk aan het moment dat een jonge man, die nog in de boot staat terwijl wij deze met man en macht proberen stil te houden, vraagt om de tijd. Kwart voor vier!

Hoewel wij de mensen een warm onthaal mochten geven, heb ik mezelf wel afgevraagd of we ze soms geen valse hoop hebben geven. Het grootste kamp op het eiland is niet eens voorzien van de basis, namelijk licht, voldoende onderdak en aandacht voor de mensen. De blijdschap bij aankomst heeft dan inmiddels plaatsgemaakt voor wanhoop en uitzichtloosheid. Ik was opgelucht wanneer ik het kamp weer mocht verlaten. Lieve mensen, laten wij alsjeblieft met zijn allen een ander voorbeeld geven. VLUCHTELINGEN ZIJN NET ALS WIJ MENSEN.

Deze periode is de mooiste tijd van mijn leven geweest. Er zijn hechte banden ontstaan met de medevrijwilliger, wat echt onbetaalbaar is. Ik ben bevoorrecht dat ik met zulke inspirerende mensen heb mogen samenwerken en iets heb mogen bijdragen. En tot slot, Lesbos, we will meet soon again.

De thuiskomblog

Hey! Ik zag dat je weer thuis bent? Hoe is het met je?

Nog voor ik de grens met Nederland gepasseerd was vlogen de smsjes, appjes en Pb-tjes binnen. Lieve berichtjes van lieve mensen die wilden weten hoe het met me was en wat ik had meegemaakt.

En ik zocht de afgelopen dagen, naar de verhalen, het gevoel en de beleving. Maar vooral naar de woorden om datgene te uiten wat er in mijn hoofd zat. Ik las de verhalen van andere Lebos-veteranen en bekeek hun filmpjes. Ik herkende wat zij schreven en gebruikte het als bron om mijn verhaal te vormen. Maar tjonge... wat is het moeilijk.

Wat is het moeilijk om te te verwoorden wat er op Lesbos gebeurd. Over hoe groot het contrast kan zijn tussen genieten en treuren. Over hoe je je boos kan maken en het andere moment weer hard kan lachen. Over hoe mooi de mensen zijn, die met alle veerkracht in hun lijf en geest de oversteek maken. Die de uitzichtloosheid en het verdriet proberen achter te laten en de oversteek wagen.

Want dat is het.... Mijn verhaal, het verhaal van Lesbos. Het is geen mooi gepolijst verhaal, maar een verhaal uit lagen.  Ik heb veel gezien, een hoop meegemaakt. Honderden mensen hebben we binnengehaald. Er werd gehuild en gerild, maar vooral heel veel gelachen. Wat waren de mensen blij en opgelucht dat ze veilig de overkant hadden gehaald. Zielsgelukkig vielen ze elkaar in de armen, kwamen de telefoons uit de plastic zakjes en werden familieleden gebeld. Natte schoenen werden getrotseerd en vol goede moed hervatte mensen hun weg. Ik kan je vertellen over alle mooie, stoere grote en kleine mensen die ik tegen kwam. Over de jonge jongens en de oude vrouwen die voor elkaar zorgden en elkaar door de zware reis heen trokken. Want dat is het, een zware reis waar ik slechts een paar minuten van zag.

Het is gissen naar wat er voor dat moment is geweest en naar wat er nog komen gaat. Ik weet het niet, maar de getuigenissen die ik heb gehoord geven me weinig hoop. Ik mocht even een klein lichtje zijn, een moment van rust bieden tussen alle chaos. Maar mijn hart huilt, als ik bedenk hoe de wereld in vuur staat en we slechts dit soort kleine momentjes kunnen creëren. Mijn hart blijft na deze reis onrustig. Er is nog zoveel te doen.

Mocht ik dus eindelijk mijn verhaal aan je doen, verwacht dan niet teveel. Het is een verhaal met een lach en een traan. Maar vooral een met ruwe randjes...

Zie je die boot

 

 

Zie je deze boot? Ik denk het wel. Je moet redelijk scheel zijn om hem te missen.

 

Wat hadden wij hem gister ook graag gezien. De hele middag was er geen boot geweest, door de G20 in Turkije was er veel extra controle waardoor afvaren vanaf Turkse zijde onmogelijk was. Wij ruimden stukken strand op en besloten nog even een kopje chocomelk te gaan halen in Skala (5 km verder). Die hadden we wel verdiend. Heerlijk! Op ons gemak reden we terug. Vlakbij Skala landde een boot (niet ons gebied). Omdat onze bus te vol zat en er genoeg hulpverlening was besloten we door te rijden. Voel je de ontspanning van  dat moment? Ja...wel...toen ontdekten we hoe alles om kan slaan.

 

We dropten onze medevrijwilligers bij hun eigen auto en zouden net wegrijden toen Hannah een stipje zag. We focusten, maar konden er even niks van maken. Langzaam verscheen een vissersbootje met een klein lampje achterop (het stipje). Neuh...zei de visserman. Niks aan de hand. " I'm just fishing".

 

De man keerde om en voer weer af. Wij liepen naar de auto. De vissersboot maakte vaart en opeens ging er een groot licht aan. Geschreeuw, gegil, door merg en been. De rillingen liepen over mijn lijf en de adrenaline gierde er doorheen. Ik rende terug. Een grote boot vlak voor mijn neus. "How many people" vroegen we. " 30....no 60 maybe 70". Mijn hemel! ´Daar staan we dan met z'n vieren´, dacht ik. Maar op dat moment schoten andere teams te hulp. Thank God! De boot helde over. Ik zag het niet. Ik zag alleen een stroom aan kinderen uit het ruim komen. Ik nam het eerste kind in mijn armen en liep terug naar de kant. Ik voelde de gladde stenen, probeerde mijn voeten goed neer te zetten maar viel. Het kindje hield ik met twee handen omhoog. Het schrok, maar was gelukkig nog kurkdroog. Ik niet meer, maar dat was niet relevant....

 

De stroom ging door. Ik werd een soort crèche.  Alle hulpverleners gaven mij kinderen die ik dicht bij me hield en liedjes toezong tot de ouders verschenen. Vlak voor mijn neus gingen oudere kinderen onderuit. Zeiknat...en dat in die kou. Lieve mensen met warme harten ontvingen hen met open armen. Ze wikkelden ze in dekens en loodsden  ze zo nel mogelijk in een auto.

 

Langzaam hield de stroom op. Het ruim was leeg. We werkten door: droge sokken, een grote bus. Baby's (soms echt nog maar enkele dagen oud) kregen een medische check. En langzaam begon ik te voelen. De kou, het zwembad in mijn laarzen, de bult op mijn knie.

Maar vooral de pijn van binnen! Wat gaat er mis in deze wereld dat mensen dit moeten meemaken. Dat jonge kinderen dit soort traumatische ervaringen moeten opdoen om naar een veilige plek te gaan?

 

Ik gaf ze maar een lolly en een glimlach. Meer had ik even niet te bieden..

Uitgestelde blog

Lieve lezers,

 

Ik beloofde jullie twee dagen terug al een blog. Gister kwam die niet. En ook vandaag liet ik het moment om te schrijven bijna schieten. Deels omdat het heel druk is, maar deels ook omdat ik het even niet weet. Ik weet niet wat ik voel en denk, of soms botst wat ik voel en denk gewoon even enorm. En dus is het helemaal lastig de woorden te vinden om jull1e een goed beeld te geven. 

 

Lesbos is een heerlijk eiland. Ik wilde altijd al eens naar Griekenland maar had nooit gedacht er op deze manier te komen. Het eiland voelt idyllisch. De lokale bevolking is grappig en niet te verstaan maar ook erg lief! De zon schijnt, de lucht is strak blauw en de zee ziet et vriendelijk uit.

 

Maar dan... dan kijk je door je verrekijker en zie je een bootje komen. Je tuurt en tuurt, roept je medevolumteers erbij en concludeert dat er een boot onderweg is. Het zwaaien met lifejackets kan beginnen. Een minuut of tien, dan komen ze dichtbij en zien je ook wel zonder. Een lijn wordt gevormd. Lifeguards uit Spanje voorop. Zij trekken de boot aan de kant als het nodig is. Een paar vrijwilligers een stukje in zee en een rij voor de kinderen vlak aan de kant. Een luid applaus klinkt voor de aangekomen vluchtelingen. Maar dan snel de instructies: schwei schwei (rustig rustig). STAY IN THE BOAT (grote handgebaren) en dan CHILDREN first. Uit het midden van de boot worden kleine propjes aangegeven in vrolijke kleurtjes. Kinderen. Je neemt ze in ontvangst en houdt ze hoog. Mama moet kind kunnen zien en kind mama. Wat een mooi moment als je zo'n kindje weer  in moeders armen kan leggen. Een snikkend 'sank you' volgt. Wow..

Wat een mooi moment als die boot leeg is! Iedereen is veilig. De rest is bijzaak....

 

 

 

 

Een goeie reis, veel succes daar en zorg goed voor jezelf!!!

Tjonge,wat kreeg ik de afgelopen dagen veel appjes, pb'tjes en telefoontjes. Warme woorden van mensen dichtbij en ver weg. Soms overdonderde het me, soms bracht het tranen in mijn ogen en vaak blokte ik het. Omdat het teveel was en ik even niet meer wist wat ik er mee moest.

Gisteravond had ik een afscheidsavondje gezellig thuis. Eerst erwtensoep, toen een  Pietje Puck-verhaal voor de kids en daarna met brie, een glaasje wijn en zus en zwager op de bank. 

Maar vanmorgen kwamen de tranen. Ik knuffelde zielig en liet het even binnenkomen. Heftig! Want wat staat me te wachten en wat ga ik de mensen waar ik van hou dan missen. 

Maar terug naar die berichtjes en wat de mensen tegen me zeiden. Ze wensten me een voorspoedige reis. Wel, dat kwam allemaal goed. Droomde ik de afgelopen nacht nog dat ik maar niet aankwam omdat ik vast zat op een cruiseschip (nee.... die kan ik ook niet verklaren), vandaag liep alles gesmeerd. Twee vrienden brachten me met al mijn bagage naar station Arnhem, tot op het bankje van het perron.

Daar maakte ik kennis met werktuigbouwkundige Anton. Hij komt regelmatig in Duitsland. En terwijl ik mooie verhalen van hem hoorde, hielp hij me overstappen en wees me de weg. Tot ik met al die zware bagage voor mijn incheckbalie stond. Dag angst!!! Dag nachtmerrie!!! Dit wordt een heerlijk reisje. 

De drugstest op mijn ipad en de invalide man naast me op de vlucht waardoor ik niet naar de wc kon, vergeten we even. Dat vliegen was een plezierreisje. 

Maar toen...op Lesbos: geen Ruben. En ook geen contact met hem. Na contact met de stichting besluit ik me over te geven aan een Griekse taxichauffeur. De man spreekt geen Engels, rookt een sigaret, herkent mijn opgegeven adres niet, pikt zijn vrouw nog even op,vecht op luidde toon alle ruzies met haar uit en belt intussen met....naja dat verstond ik niet. Intussen racet hij met 100 Km per uur bochten door waar je dertig mag en van je handen op tien voor heeft hij denk ik nog nooit gehoord! 

Maar ik ben er! In mijn kamertje. In Molyvos hielpen ze even mee en we vonden het juiste straatje. Ik werd liefdevol ontvangen. Kreeg opeens melding van gemiste oproepen van Ruben en appte met thuis. Daarna snel naar de saladebar om de hoek. Want ja, ik luisterde wel hoor toen jullie zeiden dat ik goed voor mezelf moest zorgen. 

Morgen half negen briefing. En daarna begint het echte werk!!! 

Dank, dank heel veel dank!!

Normaal gesproken houd ik ervan om een goed verhaal te schrijven, maar in dit geval zeggen de beelden meer dan de woorden. Afgelopen week begonnen inpakturk (zwagerlief. En nee dit is geen beledigend woord, maar een compliment aan alle Turken) en ik met het inpakken van mijn tassen. 

Ik zweer bij vacuümtassen, hij absoluut niet. Maar we gingen samen de strijd aan met alle klaargelegde bagage. 

Zwagerlief had er geen geloof voor. Ik eigenlijk ook niet, maar ik had dan weer heel veel hoop. Dus daar gingen we. 

Dit lag er klaar: 

11 fleecedekens, 

een grote stapel truien, vesten en jassen

Een doos vol sokken en kinderschoenen

Krummel (donatie van neefje en nichtjelief)

Mijn eigen kleding, eten. medicatie en toilettas

Ongeveer 40 joggingsbroeken

200 safetyblankets

100 regenponcho's

5 warme babypakjes

4 dozen handschoenen

Een doos naalden en infussets

200 vingerspeelpoppetjes!!!

Goed... En de missie was dit alles in deze koffers en backpack te stouwen!

Het kostte bloed zweet en tranen (daar heb ik gelukkig geen foto van). Maar  we kwamen echt heel ver! Enkele jassen en Krummel het niet gehaald, maar verder zit alles er in. Wat ben ik daar trots op! 

Deze koffers heb ik met dank aan jullie mogen vullen. De ene kwam pannenkoeken eten, de ander spaarde perla-punten. Giften stroomden binnen en mensen kwamen tassen vol spullen brengen. Hoe tof om te zien hoe iedereen zich iedereen zich inzette!! 

Dank jullie wel!! 

Naast deze tassen neem ik ook nog ruim 1300 euro aan geld mee. Geld dat goed besteed zal worden aan nog meer hulpgoederen. 

Ik zou me bijna Sinterklaas gaan voelen. Maar het lezen van de verhalen en het zien van de beelden maken dat dat gevoel niet zal komen. Ondanks deze volle koffers zullen we niet iedereen kunnen helpen op de manier die we zouden willen. Ik probeer de gedachte vast te houden dat elk paar droge benen, elk warm lijfje er weer 1 is. Elke glimlach bij een kind zal goud waard zijn, maar wat weet ik goed dat er zoveel kinderen met natte kleding en een trauma in hun rugzak niet goed genoeg door ons geholpen kunnen worden. 

Ik bid de Fransiscaanse zegenbede. Ik weet dat God ons bijstaat in deze missie. Zijn zegen zullen we nodig hebben! Bid u met mij mee? 

Opbrengst perlapunten

Begin November had ik beloofd, dan zou ik ze komen halen. Maar nu de reis dichterbij komt wordt wachten steeds lastiger. En dus ging ik de 30e oktober alvast op pad. Op allerlei verschillende woningen haalde ik potjes leeg, wat ontzettend tof hoe woningen meehielpen!!!

Thuis stuiterde kleuterjongentje rond. Rennen bleek niet te helpen om hem rustig te krijgen enn dus was een rustgevende activiteit de oplossing. 

Met een serieus gezicht keek hij mij aan toen ik hem uitlegde wat hij moest doen. Op elk vakje een stickertje. En dan op elk stickertje een bonnetje.

Met nog net niet het puntje van zijn tong niet uit zijn mond ging hij aan de slag. Fanatiek, dat moet ik hem nageven. Na twee kaarten was het genoeg...de rest moest ik zelf maar doen.

Het was de moeite allemaal waard. We knipten en plakten samen met alle verzamelaars dertig kaarten vol. Goed voor een opbrengst van 60 euro!

Bedankt iedereen!!!

Niet alleen, maar samen

Opgevoed met Elly en Rikkert? Dan zal bovenstaande zin u niet onbekend voorkomen.
Op een vrolijk en makkelijk mee te zingen deuntje zongen zijn over hoe wij als mensen samen een huis vormen, een huis waar God wonen kan.

Toen ik aan deze blog begon schoot deze zin me te binnen. Ik moest de songtekst even opzoeken, maar realiseerde me snel hoe goed deze zin weergeeft wat ik voel.
Toen ik begon met het plannen van mijn Lesbos-Missie voelde ik heel veel druk. IK moest vrij regelen. IK moest zoveel geld bij elkaar krijgen. IK moest hulpgoederen bij elkaar krijgen. IK, ja Ik moest alles doen.

Maar langzaam nam de druk af (redelijk vreemd, aangezien het moment dat ik vertrek steeds dichter bij komt). Ik zag hoe fantastische mensen meebouwden aan het huis (want zo voelde het). Er schoten mensen te hulp van wie ik het enigszins verwacht had en mensen die ik amper ken. En tjonge, al die mensen beschikte over fantastische eigenschappen, talenten, netwerk, ideeën en vooral heel veel liefde. En er volgde een inzet waar ik alleen maar een diepe buiging voor kan maken.

Waar ik in het begin soms slapeloze nachten had slaap ik nu als een roosje. Ik geloof dat alles goed komt. Dat God het huis bouwt en alle stenen op hun plek ligt.
Ik hoef alleen maar rustig door te gaan. En ik mag genieten. Genieten van hoe bijzondere zaken opeens op rolletjes lopen, hoe mensen hun gaven, goed, geld en liefde delen. En dan vertrek ik straks met tassen vol richting Lesbos.

De laatste dagen ontvang ik regelmatig lieve kaartjes. Met vandaag een hoogtepunt. Bij thuiskomst vond ik een prachtig bosje bloemen met een heel lief kaartje eraan. Gelukkig vertrek ik pas over 1,5 week, tot die tijd kan ik er heerlijk van genieten.

Bedankt lieve mensen. Voor alle liefde! Voor de mooie woorden, voor jullie inzet en jullie liefde.

Over de meneer met wie ik naar de vluchtelingen ga.

Met gespannen koppies zaten ze Pluk te kijken in hun pyjamaatjes. Dat er iemand binnen komt is bij ons thuis (waar ik woon met zus, zwager, nichtje en neefje) zo normaal dat ze niet op of om keken. Nee, of de torteltuin en de Krullevaar wel gered zouden worden was veel belangrijker waren. Angstig schreeuwde nichtjelief (6 jaar) nog dat ze niet durfde te kijken. Mijn reactie dat het vast hetzelfde zou aflopen als de laatste 100 keer dat ze film zag werd genegeerd. Maar gelukkig, ik bleek gelijk te hebben.

Met een opgeluchte blik lieten de ogen het scherm los. Ik deelde mee dat het nu tijd was om naar bed te gaan en deed het vriendelijke doch dringende verzoek of er even goed naar mij geluisterd kon worden. Jawel, vier ogen keken mij strak aan. Ik vertelde dat deze meneer (waarbij ik naar de persoon in de grote stoel wees) voor mij kwam, dat ik ze dus naar bed zou brengen en slechts 1 liedje zou zingen.

En verhip, de ogen dwaalden af. Naar die meneer in de stoel. Wie de meneer dan wel niet was werd mij gevraagd. Ik vertelde Nichtje en Neefje (4 jaar) dat deze meneer met mij naar de vluchtelingen ging om te helpen. Driftig werd er geknikt, dat van dat helpen wisten ze nog. Opeens herinnerden ze zich ook dat ze nog een knuffel voor de vluchtelingen hadden beloofd, een sprint naar de speelkamer volgde. In vreedzaam overleg werd een knuffel gekozen die mee mocht in de koffer, waarna ze braaf de trap op drentelden naar boven,

De meneer een hand geven bleek te spannend, maar niet veel later zaten hij en ik samen op de bank. Met lijstjes op laptop en telefoons. We spraken over wat we wisten en vooral over wat we nog niet wisten. Over wat het met ons zou doen als we de mensen aan land haalden en of we naar huis zouden willen bellen. Over inentingen, verzekeringen en autoverhuur. Over vliegen met grote koffers en wat daar dan in moet.  Over het wereldwijde vluchtelingenprobleem en de rotzooi op Lesbos.

En of ik nu meer wist aan het einde van de avond?  Dat weet ik niet. Maar tjonge wat is het fijn om even met iemand te praten die dezelfde uitdaging aangaat als jij. Die dezelfde spanning in zijn lijf voelt als jij in het dat van jou. Die ook geen passende oplossing heeft voor de vluchtelingenproblematiek en ook niet alle feiten kent. Maar die één ding net zo zeker weet als jij. Dat als je met je zeiknatte kleren en een hoofd vol angst aan land komt, dat je dan met open armen wordt ontvangen en hoort
"Kom maar, je bent welkom, je bent veilig. Ik zal voor je zorgen!"

En dat is wat we gaan doen!

O.. en wie die meneer dan is. Dat is Ruben Guykens, 29 Jaar. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen die hij op Lesbos onwijs gaat missen (en voor de goede lezer, die hij niet wil bellen vanaf Lesbos)

Koffers pakken

Ik heb een go! En dat betekent dat ik koffers mag gaan pakken. 55 kilo heb ik geboekt in totaal.
Nu vraagt u zich misschien direct af wat voor luxepaard ik ben. Of ik misschien mijn hele kledingkast mee wil nemen.
Maar voor degenen die mij beter kennen zullen weten dat dat niet zo is. Ach ja...tuurlijk, ik ben er ook zo een die altijd teveel t-shirts in haar koffer stopt, maar dat is dit keer niet het geval.

Een hoofdlamp en teva's, ja die gaan er zeker in. Maar verder kan ik me gelukkig zeer beperken. Maar waar vul ik dan die koffers mee? Ik zal het u vertellen!!

Er is veel nodig om de vluchtelingen te helpen. Veel kunnen we op Lesbos aanschaffen, maar sommige dingen zijn ook handig om mee te nemen. Nooddekens, plaids, joggingsbroeken en sokken.
Ik ga de komende tijd druk aan de slag om deze in te zamelen. Wilt u doneren? Graag!
Mail mij als u iets in de aanbieding heeft, want ik stop het graag in mijn koffer!

Veiligheidsdekens: Deze kunt u halen bij bijv. de Beversport. Kosten 2,95 Euro. Deze worden gebruikt om mensen warm te laten worden bij aankomst.

Plaids: Vooral bij Ikea erg goedkoop in de aanschaf. Worden gebruikt om mensen warmte geven wanneer zij gaan slapen.

Joggingsbroeken: Klein en groot, Voor mannen en voor vrouwen. Veel mensen komen erg nat aan. een joggingsbroek is erg warm en qua pasvorm ligt het wat makkelijker dan een spijkerbroek. Daarnaast krijg je een joggingbroek makkelijk aan als je benen nog koud en klam zijn van het water.

Sokken: Ook hierbij geldt dat alle maten en soorten welkom zijn. En tja, moet ik iemand het belang van droge sokken uitleggen?

Ik zou superblij zijn met uw hulp. Ook financiële steun blijft natuurlijk fantastisch!!
Wilt u specifiek geld overmaken voor de aanschaf van bovengenoemde hulpgoederen, dan kunt u u geld overmaken naar mijn priverekening. Het geld van de diaconie ontvang ik namelijk vlak voor vertrek.
Mijn gegevens zijn
NL 58 INGB 0008070443
t.n.v. T. Aanen
o.v.v. aanschaf hulpgoederen

Klaar om te wenden?!?!

Een jaar of veertien was ik, denk ik, toen ik uit de mooie vakantiefolder een zeilkamp koos. Dat leek me wel wat: lekker in een bootje hangen, de wind in de zeilen en genieten van het zonnetje. 

En heerlijk werd het, ik kan je fantastische verhalen vertellen over die week. Over deogevechten (heel leuk als je 14 bent!) en schieten met bruine bonen (altijd handig als je het eten niet lust) en douchen met een hamer (of dat u helemaal legaal was weet ik niet, maar goed dat terzijde)

WAARSCHUWING>>> VOOR FANATIEKE ZEILERS IS HET VOLGENDE STUK NIET GESCHIKT

En naast al die fantastische dingen gingen we dus elke dag zeilen En dat, tja... dat bleek dus minder mijn hobby. Ik genoot van de mensen en het water, de fantastische gesprekken en de wind in de zeilen. Nouja...zolang ik die wind maar niet in de gaten hoefde te houden. Zolang ik maar geen beslissingen hoefde te nemen over wat we met de zeilen moesten doen. En dus ontdekte ik al snel mijn favoriete plekje: De fok. 

En terwijl ik kletste en genoot lette ik altijd goed op de schipper. Want als die riep: "Klaar om te wenden" dan moest ik op letten. De fok moest los en dan was het wachten tot het commando "ree"volgde. Dat moment liet soms nog best op zich wachten, maar ik zat op scherp. 

Want ik wist, het was heel belangrijk dat ik op het juiste moment reageerde! 

En zo voelde het de afgelopen week. Ik zat op scherp. Ik was klaar om te wenden, maar moest nog wachten op de "ree". En gisteravond was die daar dan eindelijk... Ik heb een "go"! Ik mag naar Lesbos! 

En dat is leuk maar ook spannend. Dat is fantastisch, maar ook nu al moeilijk. 

Ik mag de voorbereiding starten en dat is fijn. De opgebouwde energie mag ik omzetten in actie. Wat een bevrijding is dat! 

Als ik het juiste ticket kan krijgen vertrek ik op 10 November en kom ik 24 November weer terug. Ik hou jullie op de hoogte! 

Een zoete pannekoek met een bitter randje

De afgelopen week stond mijn telefoon niet stil. Een appje hier, een mailtje daar: de aanmeldingen stroomden binnen. Waar ik op zondag nog bang was dat ik 400 pannenkoeken moest verdelen over 15 mensen ontwikkelde ik steeds meer de angst dat ik te weinig pannenkoeken zou hebben... 

Midden in de nacht schrok ik soms wakker. Regelmatig vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Had ik wel genoeg vrijwilligers? Hoe moest ik alle boodschappen op tijd in huis krijgen? En had ik goed genoeg gecommuniceerd met iedereen? Waar kon ik op het laatste moment nog een blik vrijwilligers opentrekken? En asjeblieft.... kon iemand me vertellen hoeveel een gemiddeld persoon eet?!?! 

Maar de dag brak aan. Zaterdagmorgen om acht uur stond ik op uit mijn bed. De zenuwen gierden door mijn keel. WHAAAAAAAA.....nu moesten alle puzzelstukjes bij elkaar gaan komen. 

En, dat kwam het! De pannenkoeken stapelden zich op in onze keuken (Helden die pannekoekenbakkers!!) terwijl ik mijn laatste lijstje afwerkte om de details te regelen. 

Een laatste bezoekje aan de supermarkt (waarbij ik bijna mijn nek brak omdat ik op mijn gladde schoenen een uitdagend parcours aflegde in razend tempo) en toen op naar de wissel!

Laura (een heldin uit de kerk) maakte van een kerkzaal een prachtig pannenkoekenrestaurant.Rode tafelkleden, verse bloemetjes en slingers: de sfeer was direct aanwezig! fantastisch, het ging mijn verwachtingen te boven! 

Ook de rest van de ploeg stroomde langzaam binnen. De taken werden verdeeld en wat heerlijk: ik kon alles loslaten. Mensen waren 100 procent gemotiveerd om te gaan knallen. Ze namen hun plek in, overlegden, communiceerden en reageerden op datgene wat er gebeurde. Ik hoefde me nergens druk over te maken. 

Ik kreeg de strikte instructie bij de  deur te gaan staan en enkel te genieten. En dat lukte, met gemak!

Ik mocht iedereen welkom heten. Ik vertelde de mensen dat ik blij was dat ze waren. En daar was geen woord van gelogen! Ik genoot van de lachende gezichten, de mooie ontmoetingen die mensen hadden, de stapels pannenkoeken die verdwenen. Wat een heerlijke sfeer was er! 

En met nog steeds een lach op het gezicht rekenden deze mensen af. En ik zal het u eerlijk vertellen. Als er niemand in de buurt was telden wij met eenzelfde lach op het gezicht stiekem de briefjes :)

Ik genoot... maar af en toe keek ik even naar de bootjes achter me en de beelden op het scherm. Op die manier werden we even herinnert aan waar we het voor deden. De bootvluchtelingen! De mensen die geen pannenkoeken kunnen eten in een warm gebouw, maar van uur tot uur leven om verder te zoeken naar een veilige en goede toekomst. Als ze al veilig aangekomen zijn op het vaste land van Europa!

We knalden (heb ik al gezegd wat voor helden al die vrijwilligers zijn?!?!) en ook nadat iedereen naar huis was knalden we nog even door. We poetsten en boenden  totdat de wissel weer op een kerk leek.(ik weet niet of het ook op tijd weer zo rook). 

De overgebleven pannenkoeken verkochten we door aan een tienerclub die zondag een pannenkoekenfeestje hield en zorgden dat we ook verder geen eten weg gooiden (jaja...principes he?!?!)

En toen, naar huis! Met een overgebleven verjaardagswijntje van Esther in de ene hand, telde ik de inhoud van de kas met de andere hand. 

Wat een geweldige opbrengst. Waar er voor deze party ongeveer 100 euro in de giftenpot zat mag ik deze week een fantastisch bedrag overmaken naar de Diaconie voor stichting Bootvluchteling. 

Bent u er klaar voor?!?! Ja?!?! Komt ie: 

E 1092,10

Waarvoor HEEEEEL VEEL DANK!!!!

Pannenkoekenparty

Pannenkoeken... vroeger was ik er niet zo'n fan van (tja, ik weet het... vreemd kind was ik), maar tegenwoordig eet ik ze met smaak. Mijn zwager bakt er met liefde een stuk of tien voor me die ik in rap tempo achter mijn kiezen laat verdwijnen. Niet allemaal natuurlijk, maar koud dienen ze ook prima als ontbijt.

Nu vraag je je waarschijnlijk af: dus?! Wat moet ik met deze informatie?!
Nou ja, ik zoek mensen die met evenveel liefde pannenkoeken eten. Groot of klein, dat maakt niet uit. Met spek, zonder spek, met gluten of zonder gluten, met melk of zonder melk: Iedereen is welkom!

3 oktober houden we een pannenkoekenparty in de Wissel (Bettekamp 99 in Ede) waarbij de opbrengst voor stichting bootvluchteling is. Mail je aanmelding, met je favoriete aanschuiftijd (17.00-17.30-18.00-18.30) naar helptamarahelpen@blogspot.com

Mocht je een dieet hebben (glutenvrij of melkvrij) vermeldt dit dan even. Dan houden we daar rekening mee!

Ik hoop je te zien!

Perla-Punten

Joehoe! Ik kan geen glas meer zien, geen zilveruitjes meer ruiken, maar.... HET IS KLAAR!!!

53 potjes staan er klaar! 53 potjes om Perla-punten in te verzamelen!
Perla-Punten?! Wat ik daar mee moet vraag je je af? Ik zal het je uitleggen.

Perla-punten zitten op Perla-koffie. Nu lust ik zelf helemaal geen koffie, maar mijn collega's en cliënten slaan het met veel enthousiasme achterover. De verpakkingen gooiden ze tot nu toe allemaal achteloos in de prullenbak, maar dat is de komende weken niet meer toegestaan.
Ik probeer het voor elkaar te krijgen op elke groep op het terrein een potje neer te zetten. Uit de verpakkingen mogen dan de zegels geknipt worden en in de potjes gestopt worden.

Begin November haal ik de potjes weer op, dan begint voor mij de tweede rotklus. Een rotklus waar ik met veel plezier naar uitkijk. Dan ga ik al die zegeltjes op spaarkaarten plakken. Die spaarkaarten leveren normaal 2 euro kassakorting op, maar ik ga ze doorverkopen binnen mijn netwerk.  De kopers  twee euro kassakorting, ik twee euro voor de vluchtelingen.

Verveel je je nu begin november? Wel... je raad het al, je mag me best een handje helpen hoor!

Oja... meer punten zijn natuurlijk altijd welkom? Heb jij een leuke plek voor een potje?! Let me know!!

Pruttelpannetje

Ken je dat? Dat het borrelt? Dat het leuk borrelt omdat je wacht op je verjaardag of een feestje? Of, iets lastiger,  dat je bijna op een nieuwe werkplek gaat beginnen en je niet weet kan verwachten.
Soms borrelt het ook en weet je niet zo goed wat je er mee moet. Je kan je rust niet vinden, maar weet ook niet hoe je aan moet pakken. Dat dus, dat ik een ruime maand geleden.

Ik was bij boer Gijs en Irma op de camping geweest. Een heerlijk weekje in de zon (met af en toe wat regen). Rust, lekker in de buitenlucht en een goed boek...

Dat boek (Aan de andere kant van de bergen van Elisabeth Musser)  dat was de trigger. Waar ik het boek eerst nog doorgaf aan mijn zus met de boodschap "mij iets teveel Karen Kingsburry, de puzzelstukjes vallen te mooi in elkaar' had het het vlammetje in mij aangewakkerd. Het vluchtelingenvlammetje wel te verstaan.

En daar waar het eerst nog lieflijk rustig pruttelde werd het onrust van binnen. Ik las een ander boek, ging weer naar huis en begon weer aan mijn normale leven. Maar pan dreigde over te lopen, ik kon het niet:  ik kon niet de kranten lezen, het journaal kijken en tegelijk doorgaan waar ik mee bezig was. Ik kon niet na berichten over verdronken vluchtelingen berichten lachen om flauwe grapjes. Het deed pijn en ik wilde het niet accepteren. Ik sliep niet, woelde in mijn bed, maar kon de draai niet vinden.

En daar op dat moment nam ik het besluit. Ik bad tot God en beloofde hem, dat (als Hij zich daar niet tegen zou verzetten) ik zou gaan. Ik zou Stichting Bootvluchteling (www.bootvluchteling.nl) een bericht sturen en me opgeven als vrijwilliger.

De puzzelstukjes vielen in elkaar. Van die nacht weet ik verder niks meer, ik viel als een blok in slaap (Gelukkig maar als de wekker 3:00 aangeeft en je er om 7:00 weer uit moet)

Daarna vielen veel puzzelstukjes in elkaar. Blijkbaar verzette God zich niet, dus ging ik door.
Ik heb me opgegeven en kreeg antwoord dat ze nog niet bezig zijn om November in te plannen, dus dat ik nog even af moet wachten. Prima! Ik zal wachten, maar niet stilzitten.

Er is namelijk geld nodig, veel geld. Wie wil mij helpen, om de vluchtelingen van Kos en Lesbos een hoopvolle toekomst te geven?!

Heb je een bak geld over? Kom maar door?
Niet? Dan ben ik ook blij met hulp of goede ideeen om geld in te zamelen.

Let me know!
Laat het borrelen!

Liefs Tamara
p.s. Mocht mijn reis onverhoopt niet doorgaan, dan zorg ik er natuurlijk alsnog voor dat het geld alsnog wel op de juiste plek aankomt!