vrijdag 30 oktober 2015

Niet alleen, maar samen

Opgevoed met Elly en Rikkert? Dan zal bovenstaande zin u niet onbekend voorkomen.
Op een vrolijk en makkelijk mee te zingen deuntje zongen zijn over hoe wij als mensen samen een huis vormen, een huis waar God wonen kan.

Toen ik aan deze blog begon schoot deze zin me te binnen. Ik moest de songtekst even opzoeken, maar realiseerde me snel hoe goed deze zin weergeeft wat ik voel.
Toen ik begon met het plannen van mijn Lesbos-Missie voelde ik heel veel druk. IK moest vrij regelen. IK moest zoveel geld bij elkaar krijgen. IK moest hulpgoederen bij elkaar krijgen. IK, ja Ik moest alles doen.

Maar langzaam nam de druk af (redelijk vreemd, aangezien het moment dat ik vertrek steeds dichter bij komt). Ik zag hoe fantastische mensen meebouwden aan het huis (want zo voelde het). Er schoten mensen te hulp van wie ik het enigszins verwacht had en mensen die ik amper ken. En tjonge, al die mensen beschikte over fantastische eigenschappen, talenten, netwerk, ideeën en vooral heel veel liefde. En er volgde een inzet waar ik alleen maar een diepe buiging voor kan maken.

Waar ik in het begin soms slapeloze nachten had slaap ik nu als een roosje. Ik geloof dat alles goed komt. Dat God het huis bouwt en alle stenen op hun plek ligt.
Ik hoef alleen maar rustig door te gaan. En ik mag genieten. Genieten van hoe bijzondere zaken opeens op rolletjes lopen, hoe mensen hun gaven, goed, geld en liefde delen. En dan vertrek ik straks met tassen vol richting Lesbos.

De laatste dagen ontvang ik regelmatig lieve kaartjes. Met vandaag een hoogtepunt. Bij thuiskomst vond ik een prachtig bosje bloemen met een heel lief kaartje eraan. Gelukkig vertrek ik pas over 1,5 week, tot die tijd kan ik er heerlijk van genieten.

Bedankt lieve mensen. Voor alle liefde! Voor de mooie woorden, voor jullie inzet en jullie liefde.

dinsdag 20 oktober 2015

Over de meneer met wie ik naar de vluchtelingen ga.


Met gespannen koppies zaten ze Pluk te kijken in hun pyjamaatjes. Dat er iemand binnen komt is bij ons thuis (waar ik woon met zus, zwager, nichtje en neefje) zo normaal dat ze niet op of om keken. Nee, of de torteltuin en de Krullevaar wel gered zouden worden was veel belangrijker waren. Angstig schreeuwde nichtjelief (6 jaar) nog dat ze niet durfde te kijken. Mijn reactie dat het vast hetzelfde zou aflopen als de laatste 100 keer dat ze film zag werd genegeerd. Maar gelukkig, ik bleek gelijk te hebben.

Met een opgeluchte blik lieten de ogen het scherm los. Ik deelde mee dat het nu tijd was om naar bed te gaan en deed het vriendelijke doch dringende verzoek of er even goed naar mij geluisterd kon worden. Jawel, vier ogen keken mij strak aan. Ik vertelde dat deze meneer (waarbij ik naar de persoon in de grote stoel wees) voor mij kwam, dat ik ze dus naar bed zou brengen en slechts 1 liedje zou zingen.

En verhip, de ogen dwaalden af. Naar die meneer in de stoel. Wie de meneer dan wel niet was werd mij gevraagd. Ik vertelde Nichtje en Neefje (4 jaar) dat deze meneer met mij naar de vluchtelingen ging om te helpen. Driftig werd er geknikt, dat van dat helpen wisten ze nog. Opeens herinnerden ze zich ook dat ze nog een knuffel voor de vluchtelingen hadden beloofd, een sprint naar de speelkamer volgde. In vreedzaam overleg werd een knuffel gekozen die mee mocht in de koffer, waarna ze braaf de trap op drentelden naar boven,

De meneer een hand geven bleek te spannend, maar niet veel later zaten hij en ik samen op de bank. Met lijstjes op laptop en telefoons. We spraken over wat we wisten en vooral over wat we nog niet wisten. Over wat het met ons zou doen als we de mensen aan land haalden en of we naar huis zouden willen bellen. Over inentingen, verzekeringen en autoverhuur. Over vliegen met grote koffers en wat daar dan in moet.  Over het wereldwijde vluchtelingenprobleem en de rotzooi op Lesbos.

En of ik nu meer wist aan het einde van de avond?  Dat weet ik niet. Maar tjonge wat is het fijn om even met iemand te praten die dezelfde uitdaging aangaat als jij. Die dezelfde spanning in zijn lijf voelt als jij in het dat van jou. Die ook geen passende oplossing heeft voor de vluchtelingenproblematiek en ook niet alle feiten kent. Maar die één ding net zo zeker weet als jij. Dat als je met je zeiknatte kleren en een hoofd vol angst aan land komt, dat je dan met open armen wordt ontvangen en hoort
"Kom maar, je bent welkom, je bent veilig. Ik zal voor je zorgen!"

En dat is wat we gaan doen!

O.. en wie die meneer dan is. Dat is Ruben Guykens, 29 Jaar. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen die hij op Lesbos onwijs gaat missen (en voor de goede lezer, die hij niet wil bellen vanaf Lesbos)





zaterdag 17 oktober 2015

Koffers pakken

Ik heb een go! En dat betekent dat ik koffers mag gaan pakken. 55 kilo heb ik geboekt in totaal.
Nu vraagt u zich misschien direct af wat voor luxepaard ik ben. Of ik misschien mijn hele kledingkast mee wil nemen.
Maar voor degenen die mij beter kennen zullen weten dat dat niet zo is. Ach ja...tuurlijk, ik ben er ook zo een die altijd teveel t-shirts in haar koffer stopt, maar dat is dit keer niet het geval.

Een hoofdlamp en teva's, ja die gaan er zeker in. Maar verder kan ik me gelukkig zeer beperken. Maar waar vul ik dan die koffers mee? Ik zal het u vertellen!!

Er is veel nodig om de vluchtelingen te helpen. Veel kunnen we op Lesbos aanschaffen, maar sommige dingen zijn ook handig om mee te nemen. Nooddekens, plaids, joggingsbroeken en sokken.
Ik ga de komende tijd druk aan de slag om deze in te zamelen. Wilt u doneren? Graag!
Mail mij als u iets in de aanbieding heeft, want ik stop het graag in mijn koffer!

Veiligheidsdekens: Deze kunt u halen bij bijv. de Beversport. Kosten 2,95 Euro. Deze worden gebruikt om mensen warm te laten worden bij aankomst.

Plaids: Vooral bij Ikea erg goedkoop in de aanschaf. Worden gebruikt om mensen warmte geven wanneer zij gaan slapen.

Joggingsbroeken: Klein en groot, Voor mannen en voor vrouwen. Veel mensen komen erg nat aan. een joggingsbroek is erg warm en qua pasvorm ligt het wat makkelijker dan een spijkerbroek. Daarnaast krijg je een joggingbroek makkelijk aan als je benen nog koud en klam zijn van het water.

Sokken: Ook hierbij geldt dat alle maten en soorten welkom zijn. En tja, moet ik iemand het belang van droge sokken uitleggen?

Ik zou superblij zijn met uw hulp. Ook financiële steun blijft natuurlijk fantastisch!!
Wilt u specifiek geld overmaken voor de aanschaf van bovengenoemde hulpgoederen, dan kunt u u geld overmaken naar mijn priverekening. Het geld van de diaconie ontvang ik namelijk vlak voor vertrek.
Mijn gegevens zijn
NL 58 INGB 0008070443
t.n.v. T. Aanen
o.v.v. aanschaf hulpgoederen




dinsdag 13 oktober 2015

Klaar om te wenden?!?!

Een jaar of veertien was ik, denk ik, toen ik uit de mooie vakantiefolder een zeilkamp koos. Dat leek me wel wat: lekker in een bootje hangen, de wind in de zeilen en genieten van het zonnetje. 
En heerlijk werd het, ik kan je fantastische verhalen vertellen over die week. Over deogevechten (heel leuk als je 14 bent!) en schieten met bruine bonen (altijd handig als je het eten niet lust) en douchen met een hamer (of dat u helemaal legaal was weet ik niet, maar goed dat terzijde)

WAARSCHUWING>>> VOOR FANATIEKE ZEILERS IS HET VOLGENDE STUK NIET GESCHIKT
En naast al die fantastische dingen gingen we dus elke dag zeilen En dat, tja... dat bleek dus minder mijn hobby. Ik genoot van de mensen en het water, de fantastische gesprekken en de wind in de zeilen. Nouja...zolang ik die wind maar niet in de gaten hoefde te houden. Zolang ik maar geen beslissingen hoefde te nemen over wat we met de zeilen moesten doen. En dus ontdekte ik al snel mijn favoriete plekje: De fok. 
En terwijl ik kletste en genoot lette ik altijd goed op de schipper. Want als die riep: "Klaar om te wenden" dan moest ik op letten. De fok moest los en dan was het wachten tot het commando "ree"volgde. Dat moment liet soms nog best op zich wachten, maar ik zat op scherp. 
Want ik wist, het was heel belangrijk dat ik op het juiste moment reageerde! 

En zo voelde het de afgelopen week. Ik zat op scherp. Ik was klaar om te wenden, maar moest nog wachten op de "ree". En gisteravond was die daar dan eindelijk... Ik heb een "go"! Ik mag naar Lesbos! 
En dat is leuk maar ook spannend. Dat is fantastisch, maar ook nu al moeilijk. 
Ik mag de voorbereiding starten en dat is fijn. De opgebouwde energie mag ik omzetten in actie. Wat een bevrijding is dat! 
Als ik het juiste ticket kan krijgen vertrek ik op 10 November en kom ik 24 November weer terug. Ik hou jullie op de hoogte! 

zondag 4 oktober 2015

Een zoete pannekoek met een bitter randje

De afgelopen week stond mijn telefoon niet stil. Een appje hier, een mailtje daar: de aanmeldingen stroomden binnen. Waar ik op zondag nog bang was dat ik 400 pannenkoeken moest verdelen over 15 mensen ontwikkelde ik steeds meer de angst dat ik te weinig pannenkoeken zou hebben... 

Midden in de nacht schrok ik soms wakker. Regelmatig vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Had ik wel genoeg vrijwilligers? Hoe moest ik alle boodschappen op tijd in huis krijgen? En had ik goed genoeg gecommuniceerd met iedereen? Waar kon ik op het laatste moment nog een blik vrijwilligers opentrekken? En asjeblieft.... kon iemand me vertellen hoeveel een gemiddeld persoon eet?!?! 

Maar de dag brak aan. Zaterdagmorgen om acht uur stond ik op uit mijn bed. De zenuwen gierden door mijn keel. WHAAAAAAAA.....nu moesten alle puzzelstukjes bij elkaar gaan komen. 
En, dat kwam het! De pannenkoeken stapelden zich op in onze keuken (Helden die pannekoekenbakkers!!) terwijl ik mijn laatste lijstje afwerkte om de details te regelen. 
Een laatste bezoekje aan de supermarkt (waarbij ik bijna mijn nek brak omdat ik op mijn gladde schoenen een uitdagend parcours aflegde in razend tempo) en toen op naar de wissel!

Laura (een heldin uit de kerk) maakte van een kerkzaal een prachtig pannenkoekenrestaurant.Rode tafelkleden, verse bloemetjes en slingers: de sfeer was direct aanwezig! fantastisch, het ging mijn verwachtingen te boven! 
Ook de rest van de ploeg stroomde langzaam binnen. De taken werden verdeeld en wat heerlijk: ik kon alles loslaten. Mensen waren 100 procent gemotiveerd om te gaan knallen. Ze namen hun plek in, overlegden, communiceerden en reageerden op datgene wat er gebeurde. Ik hoefde me nergens druk over te maken. 

Ik kreeg de strikte instructie bij de  deur te gaan staan en enkel te genieten. En dat lukte, met gemak!
Ik mocht iedereen welkom heten. Ik vertelde de mensen dat ik blij was dat ze waren. En daar was geen woord van gelogen! Ik genoot van de lachende gezichten, de mooie ontmoetingen die mensen hadden, de stapels pannenkoeken die verdwenen. Wat een heerlijke sfeer was er! 
En met nog steeds een lach op het gezicht rekenden deze mensen af. En ik zal het u eerlijk vertellen. Als er niemand in de buurt was telden wij met eenzelfde lach op het gezicht stiekem de briefjes :)

Ik genoot... maar af en toe keek ik even naar de bootjes achter me en de beelden op het scherm. Op die manier werden we even herinnert aan waar we het voor deden. De bootvluchtelingen! De mensen die geen pannenkoeken kunnen eten in een warm gebouw, maar van uur tot uur leven om verder te zoeken naar een veilige en goede toekomst. Als ze al veilig aangekomen zijn op het vaste land van Europa!

We knalden (heb ik al gezegd wat voor helden al die vrijwilligers zijn?!?!) en ook nadat iedereen naar huis was knalden we nog even door. We poetsten en boenden  totdat de wissel weer op een kerk leek.(ik weet niet of het ook op tijd weer zo rook). 
De overgebleven pannenkoeken verkochten we door aan een tienerclub die zondag een pannenkoekenfeestje hield en zorgden dat we ook verder geen eten weg gooiden (jaja...principes he?!?!)
En toen, naar huis! Met een overgebleven verjaardagswijntje van Esther in de ene hand, telde ik de inhoud van de kas met de andere hand. 
Wat een geweldige opbrengst. Waar er voor deze party ongeveer 100 euro in de giftenpot zat mag ik deze week een fantastisch bedrag overmaken naar de Diaconie voor stichting Bootvluchteling. 

Bent u er klaar voor?!?! Ja?!?! Komt ie: 

E 1092,10

Waarvoor HEEEEEL VEEL DANK!!!!