De thuiskomblog

Hey! Ik zag dat je weer thuis bent? Hoe is het met je?

Nog voor ik de grens met Nederland gepasseerd was vlogen de smsjes, appjes en Pb-tjes binnen. Lieve berichtjes van lieve mensen die wilden weten hoe het met me was en wat ik had meegemaakt.

En ik zocht de afgelopen dagen, naar de verhalen, het gevoel en de beleving. Maar vooral naar de woorden om datgene te uiten wat er in mijn hoofd zat. Ik las de verhalen van andere Lebos-veteranen en bekeek hun filmpjes. Ik herkende wat zij schreven en gebruikte het als bron om mijn verhaal te vormen. Maar tjonge... wat is het moeilijk.

Wat is het moeilijk om te te verwoorden wat er op Lesbos gebeurd. Over hoe groot het contrast kan zijn tussen genieten en treuren. Over hoe je je boos kan maken en het andere moment weer hard kan lachen. Over hoe mooi de mensen zijn, die met alle veerkracht in hun lijf en geest de oversteek maken. Die de uitzichtloosheid en het verdriet proberen achter te laten en de oversteek wagen.

Want dat is het.... Mijn verhaal, het verhaal van Lesbos. Het is geen mooi gepolijst verhaal, maar een verhaal uit lagen.  Ik heb veel gezien, een hoop meegemaakt. Honderden mensen hebben we binnengehaald. Er werd gehuild en gerild, maar vooral heel veel gelachen. Wat waren de mensen blij en opgelucht dat ze veilig de overkant hadden gehaald. Zielsgelukkig vielen ze elkaar in de armen, kwamen de telefoons uit de plastic zakjes en werden familieleden gebeld. Natte schoenen werden getrotseerd en vol goede moed hervatte mensen hun weg. Ik kan je vertellen over alle mooie, stoere grote en kleine mensen die ik tegen kwam. Over de jonge jongens en de oude vrouwen die voor elkaar zorgden en elkaar door de zware reis heen trokken. Want dat is het, een zware reis waar ik slechts een paar minuten van zag.

Het is gissen naar wat er voor dat moment is geweest en naar wat er nog komen gaat. Ik weet het niet, maar de getuigenissen die ik heb gehoord geven me weinig hoop. Ik mocht even een klein lichtje zijn, een moment van rust bieden tussen alle chaos. Maar mijn hart huilt, als ik bedenk hoe de wereld in vuur staat en we slechts dit soort kleine momentjes kunnen creëren. Mijn hart blijft na deze reis onrustig. Er is nog zoveel te doen.

Mocht ik dus eindelijk mijn verhaal aan je doen, verwacht dan niet teveel. Het is een verhaal met een lach en een traan. Maar vooral een met ruwe randjes...

Zie je die boot

 

 

Zie je deze boot? Ik denk het wel. Je moet redelijk scheel zijn om hem te missen.

 

Wat hadden wij hem gister ook graag gezien. De hele middag was er geen boot geweest, door de G20 in Turkije was er veel extra controle waardoor afvaren vanaf Turkse zijde onmogelijk was. Wij ruimden stukken strand op en besloten nog even een kopje chocomelk te gaan halen in Skala (5 km verder). Die hadden we wel verdiend. Heerlijk! Op ons gemak reden we terug. Vlakbij Skala landde een boot (niet ons gebied). Omdat onze bus te vol zat en er genoeg hulpverlening was besloten we door te rijden. Voel je de ontspanning van  dat moment? Ja...wel...toen ontdekten we hoe alles om kan slaan.

 

We dropten onze medevrijwilligers bij hun eigen auto en zouden net wegrijden toen Hannah een stipje zag. We focusten, maar konden er even niks van maken. Langzaam verscheen een vissersbootje met een klein lampje achterop (het stipje). Neuh...zei de visserman. Niks aan de hand. " I'm just fishing".

 

De man keerde om en voer weer af. Wij liepen naar de auto. De vissersboot maakte vaart en opeens ging er een groot licht aan. Geschreeuw, gegil, door merg en been. De rillingen liepen over mijn lijf en de adrenaline gierde er doorheen. Ik rende terug. Een grote boot vlak voor mijn neus. "How many people" vroegen we. " 30....no 60 maybe 70". Mijn hemel! ´Daar staan we dan met z'n vieren´, dacht ik. Maar op dat moment schoten andere teams te hulp. Thank God! De boot helde over. Ik zag het niet. Ik zag alleen een stroom aan kinderen uit het ruim komen. Ik nam het eerste kind in mijn armen en liep terug naar de kant. Ik voelde de gladde stenen, probeerde mijn voeten goed neer te zetten maar viel. Het kindje hield ik met twee handen omhoog. Het schrok, maar was gelukkig nog kurkdroog. Ik niet meer, maar dat was niet relevant....

 

De stroom ging door. Ik werd een soort crèche.  Alle hulpverleners gaven mij kinderen die ik dicht bij me hield en liedjes toezong tot de ouders verschenen. Vlak voor mijn neus gingen oudere kinderen onderuit. Zeiknat...en dat in die kou. Lieve mensen met warme harten ontvingen hen met open armen. Ze wikkelden ze in dekens en loodsden  ze zo nel mogelijk in een auto.

 

Langzaam hield de stroom op. Het ruim was leeg. We werkten door: droge sokken, een grote bus. Baby's (soms echt nog maar enkele dagen oud) kregen een medische check. En langzaam begon ik te voelen. De kou, het zwembad in mijn laarzen, de bult op mijn knie.

Maar vooral de pijn van binnen! Wat gaat er mis in deze wereld dat mensen dit moeten meemaken. Dat jonge kinderen dit soort traumatische ervaringen moeten opdoen om naar een veilige plek te gaan?

 

Ik gaf ze maar een lolly en een glimlach. Meer had ik even niet te bieden..

Uitgestelde blog

Lieve lezers,

 

Ik beloofde jullie twee dagen terug al een blog. Gister kwam die niet. En ook vandaag liet ik het moment om te schrijven bijna schieten. Deels omdat het heel druk is, maar deels ook omdat ik het even niet weet. Ik weet niet wat ik voel en denk, of soms botst wat ik voel en denk gewoon even enorm. En dus is het helemaal lastig de woorden te vinden om jull1e een goed beeld te geven. 

 

Lesbos is een heerlijk eiland. Ik wilde altijd al eens naar Griekenland maar had nooit gedacht er op deze manier te komen. Het eiland voelt idyllisch. De lokale bevolking is grappig en niet te verstaan maar ook erg lief! De zon schijnt, de lucht is strak blauw en de zee ziet et vriendelijk uit.

 

Maar dan... dan kijk je door je verrekijker en zie je een bootje komen. Je tuurt en tuurt, roept je medevolumteers erbij en concludeert dat er een boot onderweg is. Het zwaaien met lifejackets kan beginnen. Een minuut of tien, dan komen ze dichtbij en zien je ook wel zonder. Een lijn wordt gevormd. Lifeguards uit Spanje voorop. Zij trekken de boot aan de kant als het nodig is. Een paar vrijwilligers een stukje in zee en een rij voor de kinderen vlak aan de kant. Een luid applaus klinkt voor de aangekomen vluchtelingen. Maar dan snel de instructies: schwei schwei (rustig rustig). STAY IN THE BOAT (grote handgebaren) en dan CHILDREN first. Uit het midden van de boot worden kleine propjes aangegeven in vrolijke kleurtjes. Kinderen. Je neemt ze in ontvangst en houdt ze hoog. Mama moet kind kunnen zien en kind mama. Wat een mooi moment als je zo'n kindje weer  in moeders armen kan leggen. Een snikkend 'sank you' volgt. Wow..

Wat een mooi moment als die boot leeg is! Iedereen is veilig. De rest is bijzaak....

 

 

 

 

Een goeie reis, veel succes daar en zorg goed voor jezelf!!!

Tjonge,wat kreeg ik de afgelopen dagen veel appjes, pb'tjes en telefoontjes. Warme woorden van mensen dichtbij en ver weg. Soms overdonderde het me, soms bracht het tranen in mijn ogen en vaak blokte ik het. Omdat het teveel was en ik even niet meer wist wat ik er mee moest.

Gisteravond had ik een afscheidsavondje gezellig thuis. Eerst erwtensoep, toen een  Pietje Puck-verhaal voor de kids en daarna met brie, een glaasje wijn en zus en zwager op de bank. 

Maar vanmorgen kwamen de tranen. Ik knuffelde zielig en liet het even binnenkomen. Heftig! Want wat staat me te wachten en wat ga ik de mensen waar ik van hou dan missen. 

Maar terug naar die berichtjes en wat de mensen tegen me zeiden. Ze wensten me een voorspoedige reis. Wel, dat kwam allemaal goed. Droomde ik de afgelopen nacht nog dat ik maar niet aankwam omdat ik vast zat op een cruiseschip (nee.... die kan ik ook niet verklaren), vandaag liep alles gesmeerd. Twee vrienden brachten me met al mijn bagage naar station Arnhem, tot op het bankje van het perron.

Daar maakte ik kennis met werktuigbouwkundige Anton. Hij komt regelmatig in Duitsland. En terwijl ik mooie verhalen van hem hoorde, hielp hij me overstappen en wees me de weg. Tot ik met al die zware bagage voor mijn incheckbalie stond. Dag angst!!! Dag nachtmerrie!!! Dit wordt een heerlijk reisje. 

De drugstest op mijn ipad en de invalide man naast me op de vlucht waardoor ik niet naar de wc kon, vergeten we even. Dat vliegen was een plezierreisje. 

Maar toen...op Lesbos: geen Ruben. En ook geen contact met hem. Na contact met de stichting besluit ik me over te geven aan een Griekse taxichauffeur. De man spreekt geen Engels, rookt een sigaret, herkent mijn opgegeven adres niet, pikt zijn vrouw nog even op,vecht op luidde toon alle ruzies met haar uit en belt intussen met....naja dat verstond ik niet. Intussen racet hij met 100 Km per uur bochten door waar je dertig mag en van je handen op tien voor heeft hij denk ik nog nooit gehoord! 

Maar ik ben er! In mijn kamertje. In Molyvos hielpen ze even mee en we vonden het juiste straatje. Ik werd liefdevol ontvangen. Kreeg opeens melding van gemiste oproepen van Ruben en appte met thuis. Daarna snel naar de saladebar om de hoek. Want ja, ik luisterde wel hoor toen jullie zeiden dat ik goed voor mezelf moest zorgen. 

Morgen half negen briefing. En daarna begint het echte werk!!! 

Dank, dank heel veel dank!!

Normaal gesproken houd ik ervan om een goed verhaal te schrijven, maar in dit geval zeggen de beelden meer dan de woorden. Afgelopen week begonnen inpakturk (zwagerlief. En nee dit is geen beledigend woord, maar een compliment aan alle Turken) en ik met het inpakken van mijn tassen. 

Ik zweer bij vacuümtassen, hij absoluut niet. Maar we gingen samen de strijd aan met alle klaargelegde bagage. 

Zwagerlief had er geen geloof voor. Ik eigenlijk ook niet, maar ik had dan weer heel veel hoop. Dus daar gingen we. 

Dit lag er klaar: 

11 fleecedekens, 

een grote stapel truien, vesten en jassen

Een doos vol sokken en kinderschoenen

Krummel (donatie van neefje en nichtjelief)

Mijn eigen kleding, eten. medicatie en toilettas

Ongeveer 40 joggingsbroeken

200 safetyblankets

100 regenponcho's

5 warme babypakjes

4 dozen handschoenen

Een doos naalden en infussets

200 vingerspeelpoppetjes!!!

Goed... En de missie was dit alles in deze koffers en backpack te stouwen!

Het kostte bloed zweet en tranen (daar heb ik gelukkig geen foto van). Maar  we kwamen echt heel ver! Enkele jassen en Krummel het niet gehaald, maar verder zit alles er in. Wat ben ik daar trots op! 

Deze koffers heb ik met dank aan jullie mogen vullen. De ene kwam pannenkoeken eten, de ander spaarde perla-punten. Giften stroomden binnen en mensen kwamen tassen vol spullen brengen. Hoe tof om te zien hoe iedereen zich iedereen zich inzette!! 

Dank jullie wel!! 

Naast deze tassen neem ik ook nog ruim 1300 euro aan geld mee. Geld dat goed besteed zal worden aan nog meer hulpgoederen. 

Ik zou me bijna Sinterklaas gaan voelen. Maar het lezen van de verhalen en het zien van de beelden maken dat dat gevoel niet zal komen. Ondanks deze volle koffers zullen we niet iedereen kunnen helpen op de manier die we zouden willen. Ik probeer de gedachte vast te houden dat elk paar droge benen, elk warm lijfje er weer 1 is. Elke glimlach bij een kind zal goud waard zijn, maar wat weet ik goed dat er zoveel kinderen met natte kleding en een trauma in hun rugzak niet goed genoeg door ons geholpen kunnen worden. 

Ik bid de Fransiscaanse zegenbede. Ik weet dat God ons bijstaat in deze missie. Zijn zegen zullen we nodig hebben! Bid u met mij mee? 

Opbrengst perlapunten

Begin November had ik beloofd, dan zou ik ze komen halen. Maar nu de reis dichterbij komt wordt wachten steeds lastiger. En dus ging ik de 30e oktober alvast op pad. Op allerlei verschillende woningen haalde ik potjes leeg, wat ontzettend tof hoe woningen meehielpen!!!

Thuis stuiterde kleuterjongentje rond. Rennen bleek niet te helpen om hem rustig te krijgen enn dus was een rustgevende activiteit de oplossing. 

Met een serieus gezicht keek hij mij aan toen ik hem uitlegde wat hij moest doen. Op elk vakje een stickertje. En dan op elk stickertje een bonnetje.

Met nog net niet het puntje van zijn tong niet uit zijn mond ging hij aan de slag. Fanatiek, dat moet ik hem nageven. Na twee kaarten was het genoeg...de rest moest ik zelf maar doen.

Het was de moeite allemaal waard. We knipten en plakten samen met alle verzamelaars dertig kaarten vol. Goed voor een opbrengst van 60 euro!

Bedankt iedereen!!!