donderdag 3 december 2015

Als iemand anders de woorden voor je vind

Ik schreef het al in een eerdere blog. Ik kan de woorden niet vinden voor alles wat ik voel en vind. Ontzettend vervelend wanneer je beschikt over duizenden woorden, maar de juiste niet kan vinden. Afgelopen week belde het nazorgteam mij(standaardprocedure) en legde mij uit dat dit heel normaal is. Alleen mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt zouden mij begrijpen zo werd mij uitgelegd. Gelukkig, het ligt dus niet aan mij.
Hoe ontzettend waar dat is bleek de volgende dag. Antje van de Meer schreef onderstaande post. En hoewel zij niet ik is en zij andere boten heeft zien aankomen vloog haar post me naar de strot. Omdat ze beschrijft wat ik voel en denk. Dank Antje, je bent een Held! 
(de stukjes die mij vooral raakten heb ik even schuin gedrukt)

Afgelopen vrijdag ben ik terug gekomen van een maand Lesbos. Echter heb ik elke avond sinds thuiskomst nog gedroomd over het leven daar en zullen deze gebeurtenissen mij nooit meer loslaten. Het onthaal van de mensen hier geneest veel, maar het maakt me verdrietig wetend dat de situatie daar nog hetzelfde is. Kan iemand mij vertellen waarom deze wereld zo oneerlijk is?
Het verhaal op papier zetten probeer ik al dagen, maar het is lastig. Het is te onwerkelijk, het probleem is te groot en niet met woorden te beschrijven. Het was in ieder geval onze taak om de mensen veilig uit de boot te laten komen, ze een warm ontvangst te geven en te voorzien van droge kleren. En wanneer mogelijk hen te vervoeren naar het punt waar zij werden opgehaald met de bus, die hen naar het kamp bracht. Het medische team richtte zich op de zieke en kwetsbare mensen, zij hebben het verschil tussen leven en dood kunnen maken. Hoewel de eerste levensbehoeften van belang zijn, is het me duidelijk geworden dat een glimlach in deze situaties meer waard kan zijn.
Politiek. Geld. Ik weet niet waar deze crisis om draait, maar in ieder geval niet om mensen. Dit wordt duidelijk wanneer er bij verkiezingsdagen overdag geen boten aankomen, maar wel in het donker. Dit wordt duidelijk wanneer boten wegblijven, stranden worden opgeruimd en kampen leeg worden gehaald als er hoog bezoek is op het eiland. Dit wordt duidelijk wanneer de Turkse kustwacht meerdere malen rond een overvol rubberboot vaart en mensen doelbewust...
In moeilijke tijden ontstaan ook mooie dingen. De onderlinge relaties zijn zo ontzettend hecht bij de gezinnen en families die aan wal komen, het is voelbaar op welke manier dan ook. Dankbaarheid voor de kleine dingen. Daarnaast moet ik ook lachen als ik terug denk aan de sommige momenten. Bijvoorbeeld dat een medevrijwilliger, met veel moeite, een kind volledig in het roze heeft gekleed om er vervolgens via de lachende familie achter te komen dat het een jongen is. Ik moet ook lachen als ik terug denk aan het moment dat een jonge man, die nog in de boot staat terwijl wij deze met man en macht proberen stil te houden, vraagt om de tijd. Kwart voor vier!
Hoewel wij de mensen een warm onthaal mochten geven, heb ik mezelf wel afgevraagd of we ze soms geen valse hoop hebben geven. Het grootste kamp op het eiland is niet eens voorzien van de basis, namelijk licht, voldoende onderdak en aandacht voor de mensen. De blijdschap bij aankomst heeft dan inmiddels plaatsgemaakt voor wanhoop en uitzichtloosheid. Ik was opgelucht wanneer ik het kamp weer mocht verlaten. Lieve mensen, laten wij alsjeblieft met zijn allen een ander voorbeeld geven. VLUCHTELINGEN ZIJN NET ALS WIJ MENSEN.
Deze periode is de mooiste tijd van mijn leven geweest. Er zijn hechte banden ontstaan met de medevrijwilliger, wat echt onbetaalbaar is. Ik ben bevoorrecht dat ik met zulke inspirerende mensen heb mogen samenwerken en iets heb mogen bijdragen. En tot slot, Lesbos, we will meet soon again.