Als jullie me hier zouden zien zitten, dan zou je je afvragen wat dit nog te maken heeft met hulp aan vluchtelingen. Ik zit heerlijk in een grote plofstoel, het haardvuur brandt mooi en ik heb mijn eigen heerlijke dekentje van thuis over mijn knieën getrokken. Een glaasje rode wijn staat naast mijn stoel en af en toe nip ik daaraan, terwijl ik geniet van mijn heerlijk gevulde buik (met overheerlijke rijst, ei en salade). Buiten hoor ik de wind langs het huis razen, je zou je zo voor kunnen stellen dat het Sinterklaas is.
En dat is waar het wringt. Ik zit er nu even heerlijk bij, maar ik heb een hoop leed van buiten naar binnen zien komen de afgelopen dagen. Iedere morgen rond kwart voor negen staat de eerste bus voor de deur. Als we die openschuiven komt er een enthousiast "hello", "salaam"naar buiten, uitgesproken door acht koude mensen. Soms zijn het volwassen vrouwen, soms tienermeiden, gevolgd door kinderen van alle leeftijden. Eerst zo snel mogelijk naar binnen voordat we uitpuzzelen wie bij wie hoort. In de bus hebben de gasten al een warme kruik gekregen, maar als de kou in je botten zit (en je daardoor misschien ook wel helemaal niet geslapen hebt), ben je na een rit van twintig minuten nog niet ontdooid. Snel schuift iedereen bij de open haard die we zo hard mogelijk laten branden op dit moment. We slaan dekens om de mensen heen die er het koudst uitzien en eventuele zieken krijgen nog wat extra aandacht om warm te worden.
En dan begint het ritueel. We schenken drinken in (thee of sap) en geven informatie over Shower Power. Iedereen krijgt 5 minuten stromend water (i.v.m. de kosten van afvoer van vuil water), kinderen kunnen in een grote teil gewassen worden en wc-papier moet in de prullenbak. Of alle informatie landt zullen we later dat uur wel merken.
We maken een indeling wie naar welke douche gaat en wie welk groepje begeleidt. Daarna begint de uitdaging om spullen te zoeken. Vrouwen krijgen zolang de voorraad strekt een bh, onderbroek en sokken. Kinderen krijgen een onderbroek, hemd en sokken. En als we zien dat het nodig is, of als erom wordt gevraagd kijken we nog voor een mutsje of schoenen. Vooral de situatie rondom de schoenen is schrijnend, we hebben weinig op voorraad, maar zien wel veel kinderen op crocks binnenkomen. Als daarbij de voeten ook nog bloot zijn kan je je alleen maar indenken hoe koud zo'n kind het moet hebben.
Hierna gaat de eerste persoon onder de douche. Tienermeiden en grote kinderen zelfstandig, maar regelmatig verdwijnt er ook een half gezin in een badkamer. Gisteren maakte ik het mee dat een moeder met drie kinderen de badkamer ging. Na veel gespetter en gelach werden er in een tijd van drie minuten drie hummeltjes naar buiten geduwd, in niets anders dan een handdoek. Nu ben ik gewend om kinderen aan te kleden, maar dit tempo kon ik niet bijhouden. Gelukkig schoot mijn collega te hulpen en konden we ze net voordat ze weer verkleumden in de kleren krijgen.
Op het moment dat ik de jongste zijn sokjes aan zou trekken kwam nummer twee(4jaar) tevoorschijn. Snel trok hij de sokken uit mijn handen om ze met een ondeugende grijns in het zakje te stoppen waarin hij ze gekregen had, samen met zijn eigen sokjes. Wat nou aantrekken, dit cadeautje moest geshowd worden. Nadat ik ze terug had en broertjelief opnieuw de sokken stal gaf ik de strijd op, het kleinste jongetje liep intussen namelijk vrolijk rond op zijn blote voetjes.
Na het douchen volgt nog bijna een uur van ontspannen. Nagels lakken, vlechten maken, haar föhnen, kletsen en thee drinken voor de volwassenen. De kinderen doen ook hun haar en knutselen, spelen of komen jou 'helpen'. Het bloed door de aderen lijkt letterlijk weer te gaan stromen. Een kom soep gaat er meestal met smaak in, het fruit op tafel wordt opgegeten en de bekers nog een keer bijgevuld. Als het signaal komt dat het bijna tijd is om op te doeken zucht de ruimte. Terug naar Moria, niemand die dat wil....
(Volgende keer een verslag van mijn shoppingtour door Mytilini.)
