Gistermiddag ben ik weer geland in Düsseldorf. Helaas was er een kleine tegenvaller, ik was wel geland, maar mijn bagage helaas niet! Mocht ik dus komende week ergens verschijnen in een allegaartje aan kleding, sorry! Heb ik een afspraak met je: stuur me dan even een herinnering, ook mijn agenda is namelijk nog in Athene. Hopelijk is dit probleem snel opgelost. En tot die tijd houd ik mezelf voor: dit zijn luxeproblemen!
Op zo'n dag stilzitten in vliegtuigen en trein gaan mij gedachten juist steeds harder lopen. Hoewel ik zou willen dat ik jullie een mooi verhaal kon vertellen, met een heldere mening over alles wat ik heb gezien moet ik u teleurstellen. Mijn gedachten buitelen over elkaar heen. Als ik praat over wat ik heb meegemaakt merk ik dat ik de ene keer stilval en de andere keer door ratel. Ik hoop dat hier snel verbetering in komt...
Vandaag daarom een afgebakende blog over 'the library". Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik dol ben op boeken. Dat ik wanneer ik de eerste keer bij je thuis kom graag even een kijkje neem in je boekenkast. En dat ik niet op reis ga zonder boek bij me (dus ook niet naar Lesbos).
Vlak buiten kamp Moria, op de grens van "the olive grove"(waar nog eens honderden mensen wonen), staat het community centre van Stichting bootvluchteling. Sinds kort heeft de stichting zijn eigen Isobox waarin twee lokalen zitten. In deze lokalen vinden de lessen voor volwassenen plaats: stress-relieve, litracy (leren kennen van het alfabet) en Engels.
Daarnaast is er bij het community centre iedere middag "the library" (de bibliotheek) waar mensen boeken kunnen lenen en een spelletje kunnen spelen. In het huis waar wij als vrijwilligers slapen is een grote boeken voorraad waar we elke dag een selectie van meenemen. We proberen boeken in alle talen mee te nemen die aansluiten bij de behoefte van de mensen. Helaas blijkt een passende selectie vinden soms nog best lastig te zijn met de grote diversiteit aan mensen en hun behoefte en de beperkte ruimte.
Op dagen dat het weer het toestaat staat het tafeltje met de boeken buiten. Op regenachtige dagen binnen. Binnenkort wordt deze tafel vervangen door een stevige boekenkast waar meer boeken in geplaatst kunnen worden. Jippie! Ik heb gemerkt aan de mensen die een boek komen lenen hoe blij ze zijn als ze een boek vinden dat aansluit bij hun interesse. De regel is dat een boek na een week terug moet komen, maar meteen polsen mensen al even wat ze moeten doen als ze het boek dan nog niet uit hebben. Gelukkig is verlengen ook een optie!
Mensen in Moria hebben natuurlijk geen biebpasje. We vragen daarom naar hun ausweis (serieus, ik kan er ook niks aan doen), waar we hun naam van kunnen aflezen. Daarnaast registreren we het tentnummer van iemand en een evt. telefoonnummer. Zo kunnen we altijd boeken die niet terug komen later proberen terug te vinden.
En spelletjes dus. Onder het genot van een bakje thee wordt de spelletjesbak regelmatig open getrokken. Grappig om te zien is dat er vooral heel veel Rummikub wordt gespeeld. Regelmatig leren we het ook bewoners aan. Waarom? Omdat je voor rummikub niet dezelfde taal hoeft te spreken. Sommige bewoners van Moria kunnen twee woorden Engels: "you play", meer is er niet nodig.
Onderstaand potje won ik van een aantal Afghaanse mannen. Zie je trouwens het rijtje dat achterstevoren ligt? Dit komt doordat mensen uit Afghanistan Farsi spreken. Een taal die van rechts naar links wordt geschreven. Op school heb ik ook tientallen kinderen gezien die achterin hun schrift begonnen, hun boeken beginnen immers aan die kant!
