Wat ik ga doen...


Mensen die mij al langer volgen weten dat ik in 2015 en 2018 met Stichting Bootvluchteling op Lesbos was. (Mocht mijn verhaal nieuw voor je zijn dan kan je hierover onder aan deze pagina meer lezen). Wanneer je eenmaal de situatie op Lesbos hebt gezien laat het je niet meer los en daarom ga ik dit jaar (vanaf 27 December tot 6 Januari) opnieuw naar dit prachtige eiland met zijn trieste verhaal.

Ik sluit me dit jaar aan bij Shower Power. Zij bieden in een safehouse buiten het kamp vrouwen en hun kinderen de gelegenheid om te douchen even tot rust te komen. Dagelijks haalt de organisatie 25 tot 30 vrouwen en kinderen op uit Moria en laten hen douchen in de 3 douches die aanwezig zijn in het huis. Daarna kunnen de vrouwen gezellig bij elkaar zitten, kletsen en wat eten terwijl de kinderen spelen.
Ik heb voor deze organisatie gekozen omdat ik graag vrouwen en kinderen op een hele concrete manier een moment van veiligheid en ontspanning wil bieden.

De situatie op Moria is dramatischer dan ooit. Ik kan de cijfers nauwelijks bijhouden, maar als ik het goed begrijp komen er op dit moment weer net zoveel boten aan als in 2015, misschien nog wel meer. Ik lees op de website van de Griekse kustwacht op 21 september "So far this week 191 boats have started their trip towards the Greek Aegean Islands, carrying 6871 people. That’s an average of 1374 people/38 boats per day the last 5 days." 
De doorstroom naar het vaste land is er nog steeds niet. Hierdoor zitten er ruim 13000 (!) mensen in (en rondom) het kamp Moria waar plek is voor 3100 mensen. 
Je kan je waarschijnlijk voorstellen dat op een plek waar zoveel mensen bij elkaar wonen die allemaal trauma’s bij zich dragen en waar de primaire levensbehoeften niet goed zijn geregeld veel (gevoel van) onveiligheid heerst. Mensen staan uren in de rij voor eten, er zijn onvoldoende tenten, slaapmatten en dekens en de douches zijn een drama.

Douches doen het vaker niet dan wel, wanneer ze het wel doen zijn ze vaak koud. Daarnaast hebben veel vrouwen een verleden met seksueel geweld. Een arts van Stichting Bootvluchteling schrijft het volgende: 
“Je kunt ervan uitgaan dat alle Afrikaanse vrouwen die je hier ziet verkracht zijn,” is de opbeurende boodschap van de vertaler met wie ik samenwerk. Er blijkt weinig van gelogen. Om de privacy van de vrouwen enigszins te waarborgen, is het beleid om in hun anamnese de letters ‘S+’ te schrijven, codetaal voor ‘history of sexual violence’. De S+en rijgen zich razendsnel aaneen.
Hoewel het zeker niet de bedoeling is om de volledige traumatische voorgeschiedenis van de vrouwen uit te vragen, is het onmogelijk om de verhalen níet te horen. De vrouw van wie de echtgenoot voor haar ogen gemarteld en vermoord werd, waarop zij door vijf soldaten verkracht werd. De vrouw van wie het hele dorp werd uitgemoord, die vervolgens verkracht werd door een mensenhandelaar in Turkije en nu zwanger van haar verkrachter hier voor me zit. “Je n’ai personne,” zegt ze met een starende blik in haar ogen. Ik heb niemand. Ze veegt haar tranen af met haar T-shirt. “Je n’ai personne, je n’ai personne,” blijft ze stamelen. Dan, plotseling, begint ze hartverscheurend te huilen. Ze verbergt haar gezicht in haar handen, haar schouders schokken met elke snik die ze uitstoot. “Ik heb helemaal niemand meer. Ik wil dood.” 


Shower Power biedt vrouwen een veilige omgeving om te douchen. Kunt u zich voorstellen hoe belangrijk dat is?!

Eerdere bezoeken aan Lesbos

2015
In November 2015 was ik voor de eerste keer met stichting Bootvluchteling op Lesbos. Toentertijd kwamen er tientallen bootjes per dag op het strand aan, volgepakt met vluchtelingen. Samen met andere hulporganisaties zorgden we ervoor dat deze mensen veilig aan land konden komen en dat er werd voorzien in hun eerste behoeften: een medische check, droge kleding, goede informatie en een flesje water met wat fruit. Het werk was toen gericht op kortdurende concrete hulp.

2018
In december 2018 ging ik opnieuw naar Lesbos.  De situatie was nu compleet anders. Waar mensen in 2015 binnen 48 uur door konden reizen naar Athene blijven mensen nu in afwachting van hun procedure in kamp Moria. Het kamp is gemaakt voor ongeveer 3100 mensen maar nu verblijven er ongeveer 7500 mensen. Er is ruimtetekort en mensen moeten soms meer dan een jaar in Moria blijven. De situatie is onveilig, onhygiënisch en in plaats van het verwerken van trauma's lopen mensen nieuwe trauma's op. 

Wilt u meer lezen over deze bezoeken aan Lesbos, dan kunt u terugkijken in mijn blogs. Hier heb ik geschreven over mijn ervaringen die jaren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten