EU, waar ben je?

Mijn ouders zijn trouwe foto-album plakkers. Mijn hele leven speelt zich zo’n drie keer per jaar hetzelfde heerlijke tafereel af. Hoewel het digitale tijdperk natuurlijk wel iets heeft veranderd , blijft de basis hetzelfde, Mijn vader zorgt ervoor dat de foto’s afgedrukt worden, waarna hij samen met mijn moeder samen aan tafel gaat zitten op een zondagmiddag. Stapeltjes vormen zich over de hele tafel: foto’s, foldertjes, bonnetjes en dagboekaantekeningen worden bij elkaar gelegd. Hierna begint het plakken en het schrijven, hele verhalen komen er op papier. Als ik een paar weken later weer eens langskom mag ik plaatsnemen op de bank en laten mijn ouders vol (terechte) trots hun nieuwste album zien.

Een paar weken terug kreeg ik een berichtje van mijn moeder. Of ik nog een afsluitende blog ging schrijven over Lesbos, dan moest er namelijk een bladzijde open worden gelaten in het plakboek.
Ik schreef terug dat ik het niet wist. Ik wilde wel iets schrijven, maar wist van gekkigheid niet wat.
Wat moest ik schrijven?! Had ik het goed gehad? Jazeker. Had ik mooie ontmoetingen gehad? Dat ook. Was er een prettige sfeer bij Shower Power? Ook dat ik volmondig beamen. Maar tegelijk met dat alles knaagde er iets.

Want hoewel het verhaal van Shower Power goed is en ik echt heel blij ben met wat daar gebeurd is wat er op Lesbos gebeurt, is wat er op Lesbos aan de hand is niet goed. Helemaal niet goed zelfs. In een kamp dat gemaakt is voor 3000 mensen leven er intussen meer dan 20.000. De kou is verschrikkelijk in de tenten, gevaar door constante onderlinge spanningen dreigt constant, de artsen en het ziekenhuis kunnen niet meer de medische hulp bieden die nodig is en mensenrechten worden iedere seconde die voorbij tikt geschonden.

Als we terugkijken naar de oorlog wordt ons de vraag gesteld: wat zou jij hebben gedaan. Welke rol zou jij hebben. Iemand plaatste deze week op facebook een afbeelding met de tekst “If you’ve ever wondered what you’d do during slavery, the holocaust or civil rights movement: you’re during it right now” (Wanneer je je ooit hebt afgevraagd wat je zou doen tijdens de slavernij, de holocaus of de burgerrechtenbeweging: Je doet het nu). Dit is natuurlijk een pittige stelling en hoewel ik meteen wil zeggen dat ik natuurlijk een duidelijk verschil zie tussen deze momenten uit de geschiedenis en wat er nu gebeurt op Lesbos is het wel een vraag die me bezig houdt. De mensenrechten worden in Moria elke dag geschonden. En wat doe ik er tegen? Hoe verzet ik me? Heeft wat ik bij Shower Power deed nu echt geholpen? En hoe kan ik me daadwerkelijk verzetten tegen wat daar gebeurt? Ooit zei een Griekse bewaakster tegen mij dat het misschien beter was als de hulpverleningsorganisaties uit Moria zouden vertrekken. Zolang de organisaties bleven helpen, zo stelde zij, zou de rest van Europa het gevoel blijven houden dat de situatie op Lesbos zo erg niet was.

Gisterochtend werd ik wakker met een foto die mij schokte. Midden in de nacht bleek er een groot schip aangekomen te zijn op Lesbos. Op dat schip waren goederen aanwezig voor de bouw van een nieuw gesloten opvangkamp op Lesbos. Ook waren er op het schip honderden agenten aanwezig. Blijkbaar hadden ze al verwacht wat er vervolgens ook gebeurde. De bewoners van het eiland kwamen in opstand! Al jaren geven zij aan dat de situatie onhoudbaar is. De situatie voor de vluchtelingen is onmenselijk, toeristen komen niet meer naar het eiland, het ziekenhuis kan alle extra patiënten niet aan en de laatste tijd neemt ook de criminaliteit in rap tempo toe (zo werden er bijvoorbeeld bomen omgezaagd om vuur mee te maken en schapen gestolen om op te eten).

Toen de bewoners in opstand kwamen greep de politie direct met harde hand in. Mensen worden met traangas bestreden, om zo te zorgen dat de bouw door kan gaan. Gelukkig houden de Lesbossenaren stand en blijven ze zich verzetten. Vandaag scharen verschillende NGO’s zich achter de demonstranten en leggen de vrijwilligers hun werk neer. Laten we heel hard hopen en bidden dat dit eindelijk de doorbraak is waar al zo lang op wordt gewacht….

De foto boven aan deze blog maakte ik in het centrum van Mytilini, de hoofdstand van Lesbos.

Truus....

In mijn dagelijks leven woon ik in een liefelijk appartementje in Ede. Samen met mijn kat vorm ik hier een huishouden, waarbij ik al het werk doe en hij vooral jankt om eten. Sinds afgelopen oktober worden we echter vergezeld door Truus.Truus is een zwijgzaam type dat niks eet en niks vraagt, lekker makkelijk. Echt gezellig is ze trouwens verder ook niet, maar dat doet er echter niet toe. Truus heeft maar één taak en dat is stilzitten. 

Truus is namelijk aangeschaft voor Shower Power. Sinds ik wist dat ik hierheen ging had ik één belangrijke wens. Ik wilde graag de haren van de meisjes en vrouwen mooi kunnen maken. Bij mezelf kom ik niet verder dan een simpel knotje, en proefmodellen kwam ik verder ook tekort, dus schafte ik een zogeheten 'oefenhoofd' aan. Mijn nichtje, dat direct verliefd op haar was, wilde haar de naam Truus geven. En zo geschiedde….

Ik werd er niet heel gelukkig van om te oefenen met Truus. Ik vond het maar een ingewikkeld karweitje om in te vlechten, maar wat ben ik nu blij dat ik het gedaan heb. 

De meeste vrouwen die in het huis van ShowerPower komen zijn Afghaans. In Afghanistan is het gebruikelijk dat vrouwen hun haar tot op het bovenbeen dragen, vertelde een meisje mij vanmiddag, kort haar was voor jongens en dus echt 'not done'. Dit meisje vertelde me dat ze al een berichtje had gekregen van familieleden die al in Duitsland waren met het verzoek niet mee te gaan in die gekke Europese gewoonte om je haar af te knippen; 'please, keep it long'. 

Veel vrouwen vertellen ons dat ze hun haren al tien weken (of soms langer) niet gewassen hebben. De douches in Moria zijn er te koud voor. Dit is terug te zien aan hun haar. Bij het schoonmaken van de douches tref ik vaak een flinke dot haren in de putjes aan. Wanneer de vrouwen na het douchen terug komen, trekken ze vaak direct een doek over hun hoofd. Intussen weten wij wat hier waarschijnlijk achter, of eigenlijk onder, zit. Als de doek af gaat verschijnt er een soort spinnenweb aan haar. Wij zijn intussen getraind om niet meer te aarzelen. Haarolie, een borstel en een föhn worden tevoorschijn getoverd. Werk aan de winkel! Hoewel ik altijd bang ben de meisjes en vrouwen pijn te doen, doorstaan ze de behandeling goed; na een kwartiertje kijken ze zichzelf daarna weer trots aan in de spiegel. De complimenten gaan dan door de kamer "what a nice hair you have!". En inmiddels weet ik dat een vlecht het voor veel meisjes en sommige vrouwen echt af maakt. "you look like a princess". Een brede lach in de spiegel is de kroon op mijn werk. Bij vertrek naar het kamp gaat de doek weer over het hoofd. Gebruiken en de kou overheersen dan toch. Maar he! Zij en ik weten wat daaronder zit….

Van Sinterklaas naar de Kerstman

Vorige keer schreef ik dat ik de wind hoorde waaien om het huis en dat het bij de open haard voelde als een echte Sinterklaasavond. Afgelopen maandag voelde ik me even de Kerstman. Nu geloof ik niet in die man en heb ik er ook niks mee, dus enige uitleg is hier wel nodig. 

Maandag is de dag dat ShowerPower dicht is. Op die dag slapen wij als vrijwilligers uit, maken een wandeling, pakken eventueel wat zaken op in huis en doen waar we verder zin in hebben. Natuurlijk sliep ik ook heerlijk uit, maar in de tweede helft van de ochtend vertrok ik met de teamleidster naar het centrum van Mytilini, de hoofdstad van Lesbos. Zij ging op pad voor boodschappen en allerlei praktische zaken en ik ging alle Chinezen af. Nu vraag je je misschien af wat je bij een Chinees moet om 11:00 's morgens, maar op Lesbos is een Chinees wat anders dan in Nederland. 

Een Chinees is hier de goedkoopste optie om aan sokken te komen. En nu kunnen we het natuurlijk uitgebreid gaan hebben over de arbeidsomstandigheden waaronder deze sokken zijn gemaakt, of het plastic waar ze in verpakt zijn, of de katoen waar ze van gemaakt zijn, maar dat parkeerde ik deze dag even helemaal. Met het geld dat jullie allemaal samen bij elkaar hebben gebracht ging ik namelijk op jacht naar zoveel mogelijk sokken. Bij de eerste Chinees scoorde ik 42 paar, bij de tweede een soortgelijk aantal, en die loste ik daarna bij de auto van de teamleidster. Ik moest namelijk nog naar de Grote Chinees en hier had ik stiekem al even gespiekt. Ik wist dat deze man mij ging helpen aan nog heel veel meer sokken. 

Na een korte tussenstop bij de supermarkt voor wat powerfood stapte ik naar binnen. Ik koekeloerde om me heen. Geen wagentjes, geen mandjes.... Bij de kassa stond een lange rij, dus de optie om elke keer een lading daarheen te brengen viel ook weg. Zou ik zo'n koffer pakken die ze ook verkopen om alles naar de kassa te brengen. Hmmmmmm... twijfel, hoe ga ik dit aanpakken?!?!Op dat moment vroeg een andere klant aan een Chinees in een dikke winterjas iets over een product. Wacht eens even, deze undercoverchinees is een winkelmedewerker! Ik schiet de beste man aan en vraag hem hoe ik de hele bak met sokken naar de kassa kan krijgen. "How many socks do you want?", vraagt de beste man.  Oepsie, daar had ik nog niet over nagedacht. Ik doe maar een gooi. Vragend kijk ik hem aan "I've got 300 euro’s", how many can I get?” De man rekent even snel en vertelt me dat ik dan 300 paar kan krijgen. Akkoord! Via een walkie talkie laat hij alles naar boven komen vanuit de kelder. Licht paniekerig vraag ik hem of hij ook shoppers verkoopt waar de sokken inpassen. Een grote vuilniszak wordt tevoorschijn getoverd, alle sokken ingeladen en ik word vooraan in de rij gezet. 5 minuten later loop ik richting de haven waar de teamleidster op me wacht. De vuilniszak hangt over mijn schouder en deze zeul ik letterlijk met me mee. Vanuit een speaker klinkt "jinglle bells" en  zo voel ik me even de Kerstman. Wat een heerlijk gevoel, voorlopig zullen vele vrouwen door deze kerstvrouw naast een bh en een onderbroek ook weer sokken krijgen. 

Naast de sokken heb ik ook vele tube's bepathen en sudocreme gekocht. Deze kunnen we meegeven aan kleine kindjes met rode billetjes (waarop de kans groot is als je maar 1 of 2 luiers tot je beschikking hebt per dag).  Het overige geld is naar de stichting gegaan zodat er ook in de toekomst nog vele onderbroeken, bh's en sokken gekocht kunnen worden. 
Nogmaals heel heeel heeeeeel veel dank!!!

Als het me lukt volgt er deze week nog een blog. Ik gok over Truus...