100 kilometer per uur, dat wordt de nieuwe maximumsnelheid op de wegen hoorde ik vanavond op tv terwijl ik rustig mijn heerlijke lasagne op at. Rutte noemde het een 'rotmaatregel' en ik snapte dat hij dat vond. Toen ik even iets uit de keuken wilde pakken meende ik de presentator te horen zeggen dat Rutte had aangegeven dit moeilijker te vinden dan de hele vluchtelingenproblematiek. U kunt zich mijn reactie voorstellen: ik vloog tegen het plafond! Was die man helemaal van lotje getikt?! 100 km/h is vervelend, maar toch in de verste verte niet te vergelijken... Die man moet zelf eens in een tentje gaan zitten.... "Rutte, not my president", hoorde ik mezelf al mompelen.
Oké, oké... ik kan een beetje doordraven. En na een paar minuten mompelen, mopperen en hoofdschudden besloot ik dat het misschien toch wel slim was om even op te zoeken wat Rutte nu precies gezegd had. De NOS hielp me gelukkig snel en kon me gerust stellen. Rutte had gezegd dat hij de stikstofproblematiek qua complexiteit net zo ingewikkeld vond als de vluchtelingenproblematiek. Dat is natuurlijk andere koek.
Toch zette de uitspraak me weer even aan het denken. Waarom is het toch allemaal zo complex met die vluchtelingen? Het deed me terugdenken aan een week eerder toen ik met mijn vader in de Bethelkerk in den Haag een keukentafelgesprek van de Christeunie bijwoonde.
Hoe gastvrij willen en kunnen we zijn was daar de vraag. Ik denk vaak dat we de vluchtelingen van de Griekse eilanden gewoon zo snel mogelijk moeten verdelen over de Europese landen en hen een eerlijke en snelle procedure moeten geven. Op deze avond leerde ik dat het helaas niet zo simpel is. Juist bij gastvrijheid hebben we ook grenzen nodig leerde ik deze avond, anders zal het draagvlak onder de Nederlandse bevolking minder worden. Juist wanneer we met elkaar vaststellen wat we willen en aankunnen zal de angst minder worden en kunnen we uiteindelijk meer aan. En hardop uitspreken wat wij als CU-leden dachten dat Nederland aankon bleek behoorlijk eng, bijna niemand waagde zich er aan. En dus snap ik ook dat Rutte niet voor een makkelijke taak staat, met een land vol mensen dat soms weinig ruimte meer over heeft voor vluchtelingen.
Deze avond van de CU bracht me nieuwe inzichten, maar frustreerde me ergens ook. Wat kopen de bewoners van de vluchtelingenkampen er immers voor dat wij er nog even over moeten nadenken wat we aankunnen, NIETS! Dagelijks lopen mensen in Moria nieuwe trauma's op terwijl wij praten en vergaderen.
En toch. Toch is het goed dat we praten, twijfelen en discussiëren. Samen nadenken over de vraag of iedereen welkom is en wat we wel of niet aankunnen. Maar gelukkig kunnen we in de tussentijd wel blijven helpen. En tjonge... wat dat betreft gebeurde er iets in deze zelfde week. 10 dagen geleden publiceerde ik op Facebook de flyer voor de onderbroeken- en mutsjesactie. Ruim 14 keer werd deze gedeeld door vrienden en kennissen. En het nieuws verspreidde zich als een malle. Ik kreeg reacties van familie, vrienden, kennissen, kennissen van kennissen en totaal vreemden. Op mijn bankrekening zag ik het ene na het andere bedrag verschijnen en de dozen op verschillende locaties vulden zich in rap tempo. Fantastisch! Elk onderbroekje brengt een grote smile op zijn gezicht.
We weten misschien niet altijd wat we moeten doen, maar in dit geval weten we blijkbaar wel wat we niet moeten doen: mensen in een vuile onderbroek laten lopen. Mensen, jullie zijn fantastisch!!!
