Ken je dat? Dat het borrelt? Dat het leuk borrelt omdat je wacht op je verjaardag of een feestje? Of, iets lastiger, dat je bijna op een nieuwe werkplek gaat beginnen en je niet weet kan verwachten.
Soms borrelt het ook en weet je niet zo goed wat je er mee moet. Je kan je rust niet vinden, maar weet ook niet hoe je aan moet pakken. Dat dus, dat ik een ruime maand geleden.
Ik was bij boer Gijs en Irma op de camping geweest. Een heerlijk weekje in de zon (met af en toe wat regen). Rust, lekker in de buitenlucht en een goed boek...
Dat boek (Aan de andere kant van de bergen van Elisabeth Musser) dat was de trigger. Waar ik het boek eerst nog doorgaf aan mijn zus met de boodschap "mij iets teveel Karen Kingsburry, de puzzelstukjes vallen te mooi in elkaar' had het het vlammetje in mij aangewakkerd. Het vluchtelingenvlammetje wel te verstaan.
En daar waar het eerst nog lieflijk rustig pruttelde werd het onrust van binnen. Ik las een ander boek, ging weer naar huis en begon weer aan mijn normale leven. Maar pan dreigde over te lopen, ik kon het niet: ik kon niet de kranten lezen, het journaal kijken en tegelijk doorgaan waar ik mee bezig was. Ik kon niet na berichten over verdronken vluchtelingen berichten lachen om flauwe grapjes. Het deed pijn en ik wilde het niet accepteren. Ik sliep niet, woelde in mijn bed, maar kon de draai niet vinden.
En daar op dat moment nam ik het besluit. Ik bad tot God en beloofde hem, dat (als Hij zich daar niet tegen zou verzetten) ik zou gaan. Ik zou Stichting Bootvluchteling (www.bootvluchteling.nl) een bericht sturen en me opgeven als vrijwilliger.
De puzzelstukjes vielen in elkaar. Van die nacht weet ik verder niks meer, ik viel als een blok in slaap (Gelukkig maar als de wekker 3:00 aangeeft en je er om 7:00 weer uit moet)
Daarna vielen veel puzzelstukjes in elkaar. Blijkbaar verzette God zich niet, dus ging ik door.
Ik heb me opgegeven en kreeg antwoord dat ze nog niet bezig zijn om November in te plannen, dus dat ik nog even af moet wachten. Prima! Ik zal wachten, maar niet stilzitten.
Er is namelijk geld nodig, veel geld. Wie wil mij helpen, om de vluchtelingen van Kos en Lesbos een hoopvolle toekomst te geven?!
Heb je een bak geld over? Kom maar door?
Niet? Dan ben ik ook blij met hulp of goede ideeen om geld in te zamelen.
Let me know!
Laat het borrelen!
Liefs Tamara
p.s. Mocht mijn reis onverhoopt niet doorgaan, dan zorg ik er natuurlijk alsnog voor dat het geld alsnog wel op de juiste plek aankomt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten