Over de meneer met wie ik naar de vluchtelingen ga.

Met gespannen koppies zaten ze Pluk te kijken in hun pyjamaatjes. Dat er iemand binnen komt is bij ons thuis (waar ik woon met zus, zwager, nichtje en neefje) zo normaal dat ze niet op of om keken. Nee, of de torteltuin en de Krullevaar wel gered zouden worden was veel belangrijker waren. Angstig schreeuwde nichtjelief (6 jaar) nog dat ze niet durfde te kijken. Mijn reactie dat het vast hetzelfde zou aflopen als de laatste 100 keer dat ze film zag werd genegeerd. Maar gelukkig, ik bleek gelijk te hebben.

Met een opgeluchte blik lieten de ogen het scherm los. Ik deelde mee dat het nu tijd was om naar bed te gaan en deed het vriendelijke doch dringende verzoek of er even goed naar mij geluisterd kon worden. Jawel, vier ogen keken mij strak aan. Ik vertelde dat deze meneer (waarbij ik naar de persoon in de grote stoel wees) voor mij kwam, dat ik ze dus naar bed zou brengen en slechts 1 liedje zou zingen.

En verhip, de ogen dwaalden af. Naar die meneer in de stoel. Wie de meneer dan wel niet was werd mij gevraagd. Ik vertelde Nichtje en Neefje (4 jaar) dat deze meneer met mij naar de vluchtelingen ging om te helpen. Driftig werd er geknikt, dat van dat helpen wisten ze nog. Opeens herinnerden ze zich ook dat ze nog een knuffel voor de vluchtelingen hadden beloofd, een sprint naar de speelkamer volgde. In vreedzaam overleg werd een knuffel gekozen die mee mocht in de koffer, waarna ze braaf de trap op drentelden naar boven,

De meneer een hand geven bleek te spannend, maar niet veel later zaten hij en ik samen op de bank. Met lijstjes op laptop en telefoons. We spraken over wat we wisten en vooral over wat we nog niet wisten. Over wat het met ons zou doen als we de mensen aan land haalden en of we naar huis zouden willen bellen. Over inentingen, verzekeringen en autoverhuur. Over vliegen met grote koffers en wat daar dan in moet.  Over het wereldwijde vluchtelingenprobleem en de rotzooi op Lesbos.

En of ik nu meer wist aan het einde van de avond?  Dat weet ik niet. Maar tjonge wat is het fijn om even met iemand te praten die dezelfde uitdaging aangaat als jij. Die dezelfde spanning in zijn lijf voelt als jij in het dat van jou. Die ook geen passende oplossing heeft voor de vluchtelingenproblematiek en ook niet alle feiten kent. Maar die één ding net zo zeker weet als jij. Dat als je met je zeiknatte kleren en een hoofd vol angst aan land komt, dat je dan met open armen wordt ontvangen en hoort
"Kom maar, je bent welkom, je bent veilig. Ik zal voor je zorgen!"

En dat is wat we gaan doen!

O.. en wie die meneer dan is. Dat is Ruben Guykens, 29 Jaar. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen die hij op Lesbos onwijs gaat missen (en voor de goede lezer, die hij niet wil bellen vanaf Lesbos)