Op een vrolijk en makkelijk mee te zingen deuntje zongen zijn over hoe wij als mensen samen een huis vormen, een huis waar God wonen kan.
Toen ik aan deze blog begon schoot deze zin me te binnen. Ik moest de songtekst even opzoeken, maar realiseerde me snel hoe goed deze zin weergeeft wat ik voel.
Toen ik begon met het plannen van mijn Lesbos-Missie voelde ik heel veel druk. IK moest vrij regelen. IK moest zoveel geld bij elkaar krijgen. IK moest hulpgoederen bij elkaar krijgen. IK, ja Ik moest alles doen.
Maar langzaam nam de druk af (redelijk vreemd, aangezien het moment dat ik vertrek steeds dichter bij komt). Ik zag hoe fantastische mensen meebouwden aan het huis (want zo voelde het). Er schoten mensen te hulp van wie ik het enigszins verwacht had en mensen die ik amper ken. En tjonge, al die mensen beschikte over fantastische eigenschappen, talenten, netwerk, ideeën en vooral heel veel liefde. En er volgde een inzet waar ik alleen maar een diepe buiging voor kan maken.
Waar ik in het begin soms slapeloze nachten had slaap ik nu als een roosje. Ik geloof dat alles goed komt. Dat God het huis bouwt en alle stenen op hun plek ligt.
Ik hoef alleen maar rustig door te gaan. En ik mag genieten. Genieten van hoe bijzondere zaken opeens op rolletjes lopen, hoe mensen hun gaven, goed, geld en liefde delen. En dan vertrek ik straks met tassen vol richting Lesbos.
De laatste dagen ontvang ik regelmatig lieve kaartjes. Met vandaag een hoogtepunt. Bij thuiskomst vond ik een prachtig bosje bloemen met een heel lief kaartje eraan. Gelukkig vertrek ik pas over 1,5 week, tot die tijd kan ik er heerlijk van genieten.
Bedankt lieve mensen. Voor alle liefde! Voor de mooie woorden, voor jullie inzet en jullie liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten