Biecht

Ik moet u wat vertellen. Ik wil niet meer….  De afgelopen maand heb ik enthousiast met velen van jullie gepraat over de missie waar ik deel van uit ga maken. Hoewel ik me de ellende realiseerde was  ik blij dat ik mijn handen uit de mouwen mocht  gaan steken .  Ik genoot van  het enthousiasme dat u met mij deelde, van het geld dat binnenkwam, van de mensen die mijn berichten deelden en daarmee van het feit dat we nieuwe mensen bereikten met het verhaal van Moria.

Maar tegelijk viel ik stil. Het was mijn plan om iedere week een blog te schrijven, maar vorige week kreeg ik hem niet uit mijn vingers. Als  je eenmaal in het ‘vluchtelingenwereldje’ zit lijkt het alsof er opeens veel meer berichten over vluchtelingen bij je terecht komen. Iedere dag las ik wel een nieuw rapport, zag ik een nieuw filmpje of las ik een verhaal van iemand die op één van de Griekse eilanden was. En dan word je stil, niet respectvol stil, maar lamgeslagen stil.

Het filmpje wat op mij de meeste indruk maakte was dit. De beelden zijn niet journalistiek denderend of  persé schokkend, het vertelde me niets wat ik niet al wist, maar het maakte het zo zichtbaar. En misschien raakte het me juist ook zo omdat het me deed denken aan een situatie die zo lijkt op een Nederlandse situatie. Kijkt u even mee?

Ik moest denken aan een festival waar ik ergens midden in mijn tienerjaren was. Een weekendje eind augustus met vrij aangename temperaturen. Maar het was gaan regenen en onze tent bleek niet fantastisch opgezet.  We moesten  dweilen en voor mijn gevoel duurde het uren. Mijn sokken werden nat, mijn spullen in de tent werden nat en toen de temperatuur daalde stopte mijn hoofd met functioneren. Ik was kapot! Wat was ik blij toen de regen stopte en ik eindelijk kon slapen. De volgende dag was het festival voorbij, ik ging naar huis. Naar een wasmachine om al mijn kleren in te stoppen, naar een warme douche en een droog bed. Maar de kou en de narigheid van die nacht zal ik niet snel vergeten.

Ik kijk naar de beelden en realiseer me dat dat niks was. Het festival was namelijk goed opgezet. Ja, de weilanden waren de volgende dag drassig, maar als onze tent niet verkeerd was opgezet was alles prima droog gebleven. De weg naar de douche en het toilet waren verhard met speciale festivalvlonders en met een stel goede schoenen of regenlaarzen had je dus nergens last van. Het terrein bood grote tenten waar je ook lekker droog kon zitten met een kopje thee om op te warmen.  En mocht je toch wat onderkoeld zijn geraakt dan was er altijd een dozijn EHBO-ers om je liefdevol te helpen.

En toen moest ik even heel hard zuchten. Want waarom?! Waarom kan alles in ons mooie kleine landje zo perfect georganiseerd worden voor een driedaags festival, maar lukt dit niet voor een vluchtelingenkamp dat er al ruim drie jaar staat? Waarom kom ik op Hoog Catherijne elke drie minuten een agent tegen, maar kan er zo weinig worden gedaan aan de veiligheid in Moria.
Waarom kan er na een overlijden van een klasgenootje in Nederland aan ieder kind passende hulpverlening worden geboden en moeten kinderen in Moria hun eigen trauma’s maar verwerken?
Begrijp me niet verkeerd… ik ben dankbaar voor hoe de zaken zijn geregeld in Nederland! Maar waarom?!  Waarom hier wel, in Griekeland wel, maar in een vluchtelingenkamp op de grens van Europa niet?

En toen kwamen die lamleggende gedachten: “En dan?! Wat ga jij daar aan veranderen?  Je functioneert al niet meer als je tien minuten op een koud station staat, wat ga je daar dan doen? Leuk dat je twee weken lief komt doen en komt luisteren, maar wat kopen die mensen daarvoor. Als je nou goed onderdak voor ze regelde, of structureel goed voedsel, maar dit?! Wat is het nut…”

Mijn moeder appte over een goede tv-uitzending. Ik keek niet. Ik kreeg een artikel  binnen over een nieuw internationaal rapport, ik las het niet. Ik opende mijn facebook en scrolde voorbij aan alles wat niet in mijn hoofd paste.  Ik negeerde, maar werd daarmee ook een beetje boos op mezelf.

Herkent u dat? Dat je helemaal overweldigd bent door dat wat je ziet? En dat je je zo ongelooflijk machteloos voelt?  Ik kan dan zo boos en verdrietig worden. Ik word boos op dingen in maatschappij die in mijn ogen niet deugen. Op een maatschappij die er voor mijn gevoel naar kijkt en niks aan doet. Ik heb het idee dat de wereld op mijn schouders rust.

En dan… dan slaap ik een nachtje goed. Gaat mijn rug wat minder pijn doet (dat helpt altijd J) en breekt de zon in mijn hoofd weer door. Ik pak de draad weer op: ik ga naar winkel en kies een paar snowboots uit.  IK krijg een prachtige petitie op een presenteerblaadje aangeboden en druk op het deel-knopje van mijn facebook. Het kan zo simpel zijn. Mijn invloed is niet groter geworden, maar het gevoel van machteloosheid wel minder. Als ik stil blijf zitten veranderd er niets, als ik in beweging kom kan ik een druppel zijn op een gloeiend plaat.

Ik wil u uitdagen! Dit is mijn verhaal en ik heb gekozen voor een missie naar Lesbos. Dit is wat ik wil en kan doen. Waar maakt u zich boos over en wat wilt u daaraan doen?  Ik vraag u niet om iets groots en meeslepends te doen, maar een kleine actie binnen uw bereik.

Wat ligt binnen jouw cirkel van invloed en wat wil je daarmee doen?
Misschien een helpende video ter ondersteuning van dit hele verhaal: 

Maar goed, nu nog even terug naar Lesbos. Wil jij jouw cirkel van invloed gebruiken om mijn missie te steunen? Wil je mijn verhaal delen, zodat meer mensen het leren kennen en er dan misschien ook iets mee kunnen  doen? Wil je het werk financieel steunen of door middel van je gebed? Dat zou fantastisch zijn! Kijk hier om meer te lezen over wat jij kan doen!

Daarnaast kan je deze fantastische petitie tekenen!