Ben je er klaar voor?

Hey! Hoe is het?! Je vertrekt bijna hé? Ben je er een beetje klaar voor?

Dit is de begroeting die ik van bijna iedereen krijg op dit moment. De vraag of ik bijna vertrek is het makkelijkst te beantwoorden: ja, dat klopt. Vrijdagochtend vertrek ik met de trein naar Düsseldorf, waarvandaan ik naar Athene vlieg. In Athene stap ik over naar het vliegtuig naar Mytilini, waar ik ’s avonds rond acht uur hoop te landen.

Ook de vraag hoe het met gaat, is nog redelijk goed te beantwoorden. Net als de rest van Nederland loop ik snuffend rond. Fruit, thee en slaap worden flink ingezet om het virus te doden. Hopelijk lukt dit nog voor komende vrijdag. Daarnaast ben ik gelukkig heel rustig. Ik slaap goed, kan me goed focussen op de dingen die ik nog moet doen en loop lekker op schema. Alleen de koffer moet nog ingepakt, de katteninstructies doorgegeven aan de buurman en dan is praktisch gezien alles klaar.

Maar dat is natuurlijk niet wat de mensen bedoelen als ze vragen of ik er klaar voor ben. Klaar zijn voor een reis naar Moria is maar gedeeltelijk een checklist die je af kunt vinken. Het helpt natuurlijk om de juiste spullen mee te nemen, maar een reisgids van Moria bestaat helaas niet.

Ik realiseer me elke dag dat ik me er niks bij voor kan stellen wat ik precies mee ga maken. Toen ik drie jaar geleden naar de kust vertrok kon ik goede informatie lezen en filmpjes kijken zodat ik wist wat ik ging doen. Ik wist redelijk goed wat ik ging zien, wie er in de teams aanwezig waren,  wat mijn taak was en hoe ik die ongeveer moest uitvoeren.  Boten, zee, een verrekijker; het waren allemaal woorden uit mijn woordenboek waar ik een goed beeld bij had. En hoewel ik daar natuurlijk nog nieuwe dingen ontdekte en pas echt de geur en smaak van stress en paniek leerde kennen matchte dit allemaal nog redelijk met dat wat ik kende.

Maar ijzeren hekken, zelfverwondend gedrag, uitzichtloosheid en dreiging van (seksueel) geweld… Ik ken het niet. Ik heb daar in mijn relaxte wereldje in Nederland nooit van dichtbij mee te maken gehad. En werkelijk… ik heb geen idee hoe ik me voor moet bereiden.
Ik zie beelden en lees artikelen, ik probeer me in te leven en een voorstelling te maken van wat ik ga zien. Ik probeer te bedenken wat dingen zijn die je wel kan zeggen en wat ook beter niet. Maar aan alle kanten merk ik: ik kan me hier niet echt op voorbereiden. Ik kan me duizend dingen voorstellen, maar of ze kloppen weet ik niet. Hoe graag ik het ook zou willen, ik moet het nu loslaten.

Ik weet dat ik over een twee weken pas echt een beeld zal hebben van Moria. Dat ik dan weet hoe een dag in Moria eruitziet. Waarover mensen stress ervaren en wat je daarin als (vrijwillig) hulpverlener kan betekenen. Ik zal dan weten hoe angst ruikt en uitzichtloosheid eruitziet. Ik vraag me af hoe mijn wereld er daarna uit zal zien.

Ik word deze laatste week stil. Ik geniet van contact met vrienden, familie en kennissen. En ik denk dat dat stil worden het belangrijkste is. Want alleen als ik stil ben kan ik straks echt horen….

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Dank, dank ontzettend veel dank!

Dank aan alle mensen die geld hebben overgemaakt. Er  is € 2.470,25 binnengekomen, hoe vet is dat! Daarnaast weet ik dat er ook nog mensen zijn die rechtsreeks hebben overgemaakt naar Stichting Bootvluchteling, superfijn!

Dank aan alle mensen die me hebben gesteund in de voorbereiding. Die eens of meerdere keren hebben geluisterd naar de verhalen of even naar me toekwamen om te vragen hoe het ging. Ik waardeer dat absoluut.

Dank aan iedereen die heeft beloofd voor me te zullen bidden. Ik ben daar superblij mee!

Dank aan iedereen die het verhaal heeft gedeeld en de petitie heeft ondertekend. Ik geloof echt in druppels op een gloeiende plaat die uiteindelijk verandering kunnen brengen. Blijf vechten voor de vluchtelingen!