Vandaag is het zaterdag. De dag waarop ons team vrij is. Na Lekker uitgeslapen te hebben en een Griekse douche (lees miezerig klein straaltje) te hebben gehad, is het tijd om jullie een update te geven.
Na de kerst kwam het normale Moria leven weer op gang. Hoewel er meer hulporganisaties rondlopen dan normaal en er dus meer aangeboden wordt, is het voor de kinderen vooral fijn dat ook de normale structuur weer op gang komt. De kinderen staan ruim drie kwartier voor aanvang van hun les al klaar voor de school.
Op donderdag kregen de kinderen rekenen. Ieder kind krijgt 1,5 uur les per dag. In de beginnersklas oefenen we met plus en min. Ik realiseer me hoe moeilijk het moet zijn voor een kind dat nog nooit op school heeft gezeten om in rap tempo te leren hoe de cijfers er in ons alfabet uitzien en deze dan ook nog op te tellen en af te trekken. Ik probeer een jongetje uitleggen wat min is terwijl hij net plus onder de knie heeft. De juf heeft even daarvoor in het Farsi uitleg gegeven, maar voor dit jongetje is het duidelijk nog niet genoeg. Met handen voeten en tekeningetjes probeer ik hem verder te helpen. Langzaam lijkt er iets te landen maar ik voel me aan alle kanten zo machteloos. Vanuit mijn ooghoek zie ik intussen zijn buurjongen krabbelen in zijn schrift. Iets zinnigs komt er niet op papier. Opeens zie ik aan het papiertje om zijn nek dat hij pas deze week op school is gekomen. De jongen kent dus nog niet eens onze cijfers. Ik overleg kort met juf en besluit hier met hem te beginnen. Ik schrijf een 1 in zijn schrift en vragen deze na te schrijven. Het valt hem niet mee, maar het begin wordt gemaakt.
Het schooltje
Vrijdag is de dag van Farsi en crafts. Het eerste uur voel ik me vooral heel dom ik begrijp niks van wat er wordt verteld. Lang leve de docenten uit het kamp die de taal van deze kinderen spreken. Na de pauze gaan we knutselen. We hebben kraaltjes neergezet om armbandjes te maken. In eerste instantie is het vooral heel moeilijk voor de kinderen om tijdens het leegmaken van de tafel van de kralen af te blijven. Ook dit zijn dingen die ze nog heel erg moeten oefenen. Hierna wordt er in opperste concentratie gewerkt. Zelfs de oudere jongens werken hard aan een armband. Als de armband af is mogen ze een mooie kaart kleuren. De puntjes van hun tongen komen nog net niet uit de mond. Als de tijd om is, willen ze nog lang niet naar huis. Daar zijn immers geen stiften en kunnen ze hun werk dus niet afmaken. Gelukkig kunnen we iets uitlopen en geven deze tijd. Dolgelukkig vertrekken de kinderen naar ‘huis’.
Het Farsi alfabet
Knutselen met kralen
Ik merk dat ik na deze dag een beetje verward naar huis ga. Ik had verwacht heel veel ellende en verdrietige gezichten te zien. Maar dat is niet het geval; kinderen lachen, spelen spelletjes en genieten van de activiteiten. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat er niet zoveel aan de hand is. Maar dat laatste twee dagen zingen steeds dezelfde woorden door mijn hoofd: ‘Maar schijn bedriegt. En wat lijkt het liegt’. Het komt uit een liedje van Matthijs Buwalda dat over een heel ander thema gaat maar de woorden zijn hier op zijn plaats. Je ziet mensen die buiten hun tent zijn. Mensen die koken en wassen of gezellig samen met andere staan te kletsen. Je zou er bijna een camping gevoel van krijgen. Maar we weten dat deze mensen slecht slapen en het ‘s nachts ontzettend koud hebben. Stress ervaren over hun verleden en toekomst en over de toekomst van hun kinderen. Eten, stroom en veiligheid zijn constant onzekere factoren. Ook de kinderen krijgen dit mee. En hoewel we dus blije gezichten zien, weet je dat niets is wat het lijkt. Als je beter kijkt, zie je het afwijkende gedrag: de kinderen die te veel of juist te weinig aandacht vragen. De kinderen die bedelen om een extra sticker alsof hun leven er vanaf hangt. En ga zo maar door. Wij kunnen hier helaas niks aan doen behalve duidelijke kaders geven. Ik hoop en bid dat ze snel in een situatie komen waarin ze veiligheid gaan ervaren en kunnen gaan ontdekken hoe een hoopvolle toekomst, zonder angst, eruit ziet.
Mocht je het idee hebben dat dit werk ook wat voor jou is, neem dan contact op met Stichting Bootvluchteling. Ook als je twijfelt of je geschikt bent. Vanaf midden januari tot eind maart komt de stichting mensen tekort. Meld je aan!
Onwijs bedankt voor het meelezen! Volgende keer hoop ik jullie mee te nemen naar de bieb van Moria. Tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten