Kennismaking met kamp Moria

Eerst het goede nieuws van vandaag: met mijn bagage is alles goed gekomen! Esther heeft gister bij een meisje dat ook naar Lesbos komt een tas afgeleverd met mijn meest noodzakelijke spullen zodat ik in elk geval alles hier zou hebben. Maar vandaag werd ik gebeld dat mijn koffer op het vliegveld staat. Vanavond kon ik hem daar bij een vriendelijke Griekse medewerkster ophalen!

Gisteren heb ik al mijn energie gestoken in het opruimen van the mansion. Het huis schijnt er in tijden niet zo netjes uit gezien te hebben. Ik heb de keuken schoongemaakt, een was gevouwen, afwas gedaan, de hele reutemeteut. Ik was een typische therapie assistent alleen dan in een vrijwilligershuis. Het was fijn om me op die manier vast nuttig te maken.

Gisteren heb ik ook mijn introductie gehad. Het blijft bijzonder om dingen te horen en om luchtfoto’s te zien terwjl je je nog steeds niet kan voorstellen hoe het nou echt is. Ik hoorde dat mensen drie keer per dag te eten krijgen en daarvoor per keer drie uur in de rij staan. Eten schijnt slecht te zijn. Vlees wordt soms niet goed doorkookt waardoor mensen ook nog eens ziek worden. Het hoofd van de huishouding krijgt 90,- per maand en vervolgens per lid van het gezin steeds minder. Daarvoor kunnen mensen bijvoorbeeld naar de hoofdstad om boodschappen te doen. Ze kunnen en mogen namelijk wel het kamp uit. Verder hoorde ik dat veel mensen op dit moment toestemming krijgen om door te reizen wat betekent dat ze naar Athene kunnen. Mensen zijn daar ontzettend blij mee. Het vervelende is dat wij weten dat in Athene de situatie hetzelfde is of gaat worden en mensen daarmee vale hoop krijgen.

Vanmorgen ben ik voor het eerst naar Moria geweest. Ik zal vooral worden ingezet op ‘The school of hope for children’. De kinderen leren op dit schooltje hun eerste schoolse vaardigheden. Zo moesten ze zich opstellen in twee rijen en de schoolregels opzeggen. Je vraagt je af of ze weten wat ze zeggen, maar toch..
Omdat het de dag voor kerst is, begonnen we met een feestje. De kinderen kregen Zumbales van een van onze vrijwilligers. Dat was erg leuk en voor mij een mooie kans om alle kinderen vast een beetje te leren kennen. Mooi om te zien dat kinderen gewoon kinderen zijn, waar ter wereld je ook komt, en je dezelfde typische kinderen hebt: de verlegen meisjes, de stoere jongens, de baldadige jongens, de prinsesjes en de knuffelaars. Kinderen hier knuffelen ontzettend graag. Zolang zij dat willen, staan we dat toe maar we knuffelen ze niet uit onszelf.
Na de zumbales moesten de kinderen in de rij gaan staan voor een banaan en een flesje drinken. Wat opvalt is dat ze geneigd zijn daar nog een tweede keer in te gaan staan zodat ze wat extra’s krijgen. Goed opletten dus maar ook heel begrijpelijk dat ze proberen extra eten te scoren gezien het feit dat er maar weinig voedsel in Moria is.
Een aantal kinderen vroeg wat er om mijn nek hing. Het was de plattegrond van Moria dus ik zei: ‘Het is Moria’. Zijn antwoordden: ‘Moria is no good, Moria is no good’. Vervolgens wees ik aan waar hun schooltje was, toen zeiden ze: ‘school is good, school is good!’. Triest hoe goed ze doorhebben hoe slecht de plek is waar ze wonen maar fijn dat ze op school iets goeds vinden.
Een pijnlijk moment was de registratie van de nieuwe kinderen. Er waren zoveel meer kinderen die graag naar school wilden dan dat we toe konden laten. Sowieso laten we alleen kinderen tussen de 6en 10 jaar toe maar daarnaast was er ook gewoon te weinig plek. We moesten ouders in een mix van Arabisch/Farsi/Engels en gebarentaal uit gaan leggen dat hun kind niet kon komen. Ik deelde de schoolspulletjes uit aan de kinderen die wel naar school mochten komen en de andere kinderen keken verlekkerd toe. Zij wilden ook wel zo’n mooie map en een doosje potloden.

Na school kreeg ik een tour door het kamp. Ik was goed voorbereid dus ergens viel wat ik te zien kreeg nog soort van mee. De tenten leken redelijk solide. Tot ik me realiseerde dat in een tent ter grootte van mijn studentenkamer vier complete gezinnen wonen. Gene privacy, slechte hygiëne. En dan was het vandaag nog lekker weer. Hoe moet dat zijn als het regenwater langs je tent loopt.
Wat ik al eerder gehoord had, maar me nu weer verteld werd is dat vrouwen hier ’s nachts vaak een luier dragen om niet naar de wc te hoeven. Vroeger lieten ze verpleegkundigen in opleiding een dag een luier dragen om te ervaren hoe dat is. Dat doen ze tegenwoordig niet meer omdat leerlingen dat echt niet willen. Maar vrouwen verkiezen het hier dus om ’s nachts een luier te dragen om maar niet naar de wc te hoeven voor hun eigen veiligheid..

Toen we terug kwamen, gingen we opruimen en overgebleven spullen naar de auto brengen. We hadden bijvoorbeeld bananen en sap over. Het was zo afschuwelijk om langs al die mensen te lopen die het goed kunnen gebruiken maar ze niks te kunnen geven omdat je mensen geen voorkeursbehandeling kan geven.

Sowieso vond ik dat het moeilijkst. Zo vaak ‘nee’ moeten verkopen. ‘Nee, dit is niet voor jou’, ‘nee, je mag niet naar school’, nee je mag geen banaan’.

De rest van de dag was ik bezig met het terugkrijgen van mijn koffer, bijkomen en een gezellige tijd met medevrijwilligers op het strand bij een vuurtje. Morgen hebben we met elkaar een kerstlunch en 's middags zijn we in het kamp om spelletjes te spelen met de bewoners van Moria.