Normaal gesproken houd ik ervan om een goed verhaal te schrijven, maar in dit geval zeggen de beelden meer dan de woorden. Afgelopen week begonnen inpakturk (zwagerlief. En nee dit is geen beledigend woord, maar een compliment aan alle Turken) en ik met het inpakken van mijn tassen.
Ik zweer bij vacuümtassen, hij absoluut niet. Maar we gingen samen de strijd aan met alle klaargelegde bagage.
Zwagerlief had er geen geloof voor. Ik eigenlijk ook niet, maar ik had dan weer heel veel hoop. Dus daar gingen we.
Dit lag er klaar:
11 fleecedekens,
een grote stapel truien, vesten en jassen
Een doos vol sokken en kinderschoenen
Krummel (donatie van neefje en nichtjelief)
Mijn eigen kleding, eten. medicatie en toilettas
Ongeveer 40 joggingsbroeken
200 safetyblankets
100 regenponcho's
5 warme babypakjes
4 dozen handschoenen
Een doos naalden en infussets
200 vingerspeelpoppetjes!!!
Goed... En de missie was dit alles in deze koffers en backpack te stouwen!
Het kostte bloed zweet en tranen (daar heb ik gelukkig geen foto van). Maar we kwamen echt heel ver! Enkele jassen en Krummel het niet gehaald, maar verder zit alles er in. Wat ben ik daar trots op!
Deze koffers heb ik met dank aan jullie mogen vullen. De ene kwam pannenkoeken eten, de ander spaarde perla-punten. Giften stroomden binnen en mensen kwamen tassen vol spullen brengen. Hoe tof om te zien hoe iedereen zich iedereen zich inzette!!
Dank jullie wel!!
Naast deze tassen neem ik ook nog ruim 1300 euro aan geld mee. Geld dat goed besteed zal worden aan nog meer hulpgoederen.
Ik zou me bijna Sinterklaas gaan voelen. Maar het lezen van de verhalen en het zien van de beelden maken dat dat gevoel niet zal komen. Ondanks deze volle koffers zullen we niet iedereen kunnen helpen op de manier die we zouden willen. Ik probeer de gedachte vast te houden dat elk paar droge benen, elk warm lijfje er weer 1 is. Elke glimlach bij een kind zal goud waard zijn, maar wat weet ik goed dat er zoveel kinderen met natte kleding en een trauma in hun rugzak niet goed genoeg door ons geholpen kunnen worden.
Ik bid de Fransiscaanse zegenbede. Ik weet dat God ons bijstaat in deze missie. Zijn zegen zullen we nodig hebben! Bid u met mij mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten