Zie je die boot

 

 

Zie je deze boot? Ik denk het wel. Je moet redelijk scheel zijn om hem te missen.

 

Wat hadden wij hem gister ook graag gezien. De hele middag was er geen boot geweest, door de G20 in Turkije was er veel extra controle waardoor afvaren vanaf Turkse zijde onmogelijk was. Wij ruimden stukken strand op en besloten nog even een kopje chocomelk te gaan halen in Skala (5 km verder). Die hadden we wel verdiend. Heerlijk! Op ons gemak reden we terug. Vlakbij Skala landde een boot (niet ons gebied). Omdat onze bus te vol zat en er genoeg hulpverlening was besloten we door te rijden. Voel je de ontspanning van  dat moment? Ja...wel...toen ontdekten we hoe alles om kan slaan.

 

We dropten onze medevrijwilligers bij hun eigen auto en zouden net wegrijden toen Hannah een stipje zag. We focusten, maar konden er even niks van maken. Langzaam verscheen een vissersbootje met een klein lampje achterop (het stipje). Neuh...zei de visserman. Niks aan de hand. " I'm just fishing".

 

De man keerde om en voer weer af. Wij liepen naar de auto. De vissersboot maakte vaart en opeens ging er een groot licht aan. Geschreeuw, gegil, door merg en been. De rillingen liepen over mijn lijf en de adrenaline gierde er doorheen. Ik rende terug. Een grote boot vlak voor mijn neus. "How many people" vroegen we. " 30....no 60 maybe 70". Mijn hemel! ´Daar staan we dan met z'n vieren´, dacht ik. Maar op dat moment schoten andere teams te hulp. Thank God! De boot helde over. Ik zag het niet. Ik zag alleen een stroom aan kinderen uit het ruim komen. Ik nam het eerste kind in mijn armen en liep terug naar de kant. Ik voelde de gladde stenen, probeerde mijn voeten goed neer te zetten maar viel. Het kindje hield ik met twee handen omhoog. Het schrok, maar was gelukkig nog kurkdroog. Ik niet meer, maar dat was niet relevant....

 

De stroom ging door. Ik werd een soort crèche.  Alle hulpverleners gaven mij kinderen die ik dicht bij me hield en liedjes toezong tot de ouders verschenen. Vlak voor mijn neus gingen oudere kinderen onderuit. Zeiknat...en dat in die kou. Lieve mensen met warme harten ontvingen hen met open armen. Ze wikkelden ze in dekens en loodsden  ze zo nel mogelijk in een auto.

 

Langzaam hield de stroom op. Het ruim was leeg. We werkten door: droge sokken, een grote bus. Baby's (soms echt nog maar enkele dagen oud) kregen een medische check. En langzaam begon ik te voelen. De kou, het zwembad in mijn laarzen, de bult op mijn knie.

Maar vooral de pijn van binnen! Wat gaat er mis in deze wereld dat mensen dit moeten meemaken. Dat jonge kinderen dit soort traumatische ervaringen moeten opdoen om naar een veilige plek te gaan?

 

Ik gaf ze maar een lolly en een glimlach. Meer had ik even niet te bieden..