De thuiskomblog

Hey! Ik zag dat je weer thuis bent? Hoe is het met je?

Nog voor ik de grens met Nederland gepasseerd was vlogen de smsjes, appjes en Pb-tjes binnen. Lieve berichtjes van lieve mensen die wilden weten hoe het met me was en wat ik had meegemaakt.

En ik zocht de afgelopen dagen, naar de verhalen, het gevoel en de beleving. Maar vooral naar de woorden om datgene te uiten wat er in mijn hoofd zat. Ik las de verhalen van andere Lebos-veteranen en bekeek hun filmpjes. Ik herkende wat zij schreven en gebruikte het als bron om mijn verhaal te vormen. Maar tjonge... wat is het moeilijk.

Wat is het moeilijk om te te verwoorden wat er op Lesbos gebeurd. Over hoe groot het contrast kan zijn tussen genieten en treuren. Over hoe je je boos kan maken en het andere moment weer hard kan lachen. Over hoe mooi de mensen zijn, die met alle veerkracht in hun lijf en geest de oversteek maken. Die de uitzichtloosheid en het verdriet proberen achter te laten en de oversteek wagen.

Want dat is het.... Mijn verhaal, het verhaal van Lesbos. Het is geen mooi gepolijst verhaal, maar een verhaal uit lagen.  Ik heb veel gezien, een hoop meegemaakt. Honderden mensen hebben we binnengehaald. Er werd gehuild en gerild, maar vooral heel veel gelachen. Wat waren de mensen blij en opgelucht dat ze veilig de overkant hadden gehaald. Zielsgelukkig vielen ze elkaar in de armen, kwamen de telefoons uit de plastic zakjes en werden familieleden gebeld. Natte schoenen werden getrotseerd en vol goede moed hervatte mensen hun weg. Ik kan je vertellen over alle mooie, stoere grote en kleine mensen die ik tegen kwam. Over de jonge jongens en de oude vrouwen die voor elkaar zorgden en elkaar door de zware reis heen trokken. Want dat is het, een zware reis waar ik slechts een paar minuten van zag.

Het is gissen naar wat er voor dat moment is geweest en naar wat er nog komen gaat. Ik weet het niet, maar de getuigenissen die ik heb gehoord geven me weinig hoop. Ik mocht even een klein lichtje zijn, een moment van rust bieden tussen alle chaos. Maar mijn hart huilt, als ik bedenk hoe de wereld in vuur staat en we slechts dit soort kleine momentjes kunnen creëren. Mijn hart blijft na deze reis onrustig. Er is nog zoveel te doen.

Mocht ik dus eindelijk mijn verhaal aan je doen, verwacht dan niet teveel. Het is een verhaal met een lach en een traan. Maar vooral een met ruwe randjes...