Uitgestelde blog

Lieve lezers,

 

Ik beloofde jullie twee dagen terug al een blog. Gister kwam die niet. En ook vandaag liet ik het moment om te schrijven bijna schieten. Deels omdat het heel druk is, maar deels ook omdat ik het even niet weet. Ik weet niet wat ik voel en denk, of soms botst wat ik voel en denk gewoon even enorm. En dus is het helemaal lastig de woorden te vinden om jull1e een goed beeld te geven. 

 

Lesbos is een heerlijk eiland. Ik wilde altijd al eens naar Griekenland maar had nooit gedacht er op deze manier te komen. Het eiland voelt idyllisch. De lokale bevolking is grappig en niet te verstaan maar ook erg lief! De zon schijnt, de lucht is strak blauw en de zee ziet et vriendelijk uit.

 

Maar dan... dan kijk je door je verrekijker en zie je een bootje komen. Je tuurt en tuurt, roept je medevolumteers erbij en concludeert dat er een boot onderweg is. Het zwaaien met lifejackets kan beginnen. Een minuut of tien, dan komen ze dichtbij en zien je ook wel zonder. Een lijn wordt gevormd. Lifeguards uit Spanje voorop. Zij trekken de boot aan de kant als het nodig is. Een paar vrijwilligers een stukje in zee en een rij voor de kinderen vlak aan de kant. Een luid applaus klinkt voor de aangekomen vluchtelingen. Maar dan snel de instructies: schwei schwei (rustig rustig). STAY IN THE BOAT (grote handgebaren) en dan CHILDREN first. Uit het midden van de boot worden kleine propjes aangegeven in vrolijke kleurtjes. Kinderen. Je neemt ze in ontvangst en houdt ze hoog. Mama moet kind kunnen zien en kind mama. Wat een mooi moment als je zo'n kindje weer  in moeders armen kan leggen. Een snikkend 'sank you' volgt. Wow..

Wat een mooi moment als die boot leeg is! Iedereen is veilig. De rest is bijzaak....