Een goeie reis, veel succes daar en zorg goed voor jezelf!!!

Tjonge,wat kreeg ik de afgelopen dagen veel appjes, pb'tjes en telefoontjes. Warme woorden van mensen dichtbij en ver weg. Soms overdonderde het me, soms bracht het tranen in mijn ogen en vaak blokte ik het. Omdat het teveel was en ik even niet meer wist wat ik er mee moest.

Gisteravond had ik een afscheidsavondje gezellig thuis. Eerst erwtensoep, toen een  Pietje Puck-verhaal voor de kids en daarna met brie, een glaasje wijn en zus en zwager op de bank. 

Maar vanmorgen kwamen de tranen. Ik knuffelde zielig en liet het even binnenkomen. Heftig! Want wat staat me te wachten en wat ga ik de mensen waar ik van hou dan missen. 

Maar terug naar die berichtjes en wat de mensen tegen me zeiden. Ze wensten me een voorspoedige reis. Wel, dat kwam allemaal goed. Droomde ik de afgelopen nacht nog dat ik maar niet aankwam omdat ik vast zat op een cruiseschip (nee.... die kan ik ook niet verklaren), vandaag liep alles gesmeerd. Twee vrienden brachten me met al mijn bagage naar station Arnhem, tot op het bankje van het perron.

Daar maakte ik kennis met werktuigbouwkundige Anton. Hij komt regelmatig in Duitsland. En terwijl ik mooie verhalen van hem hoorde, hielp hij me overstappen en wees me de weg. Tot ik met al die zware bagage voor mijn incheckbalie stond. Dag angst!!! Dag nachtmerrie!!! Dit wordt een heerlijk reisje. 

De drugstest op mijn ipad en de invalide man naast me op de vlucht waardoor ik niet naar de wc kon, vergeten we even. Dat vliegen was een plezierreisje. 

Maar toen...op Lesbos: geen Ruben. En ook geen contact met hem. Na contact met de stichting besluit ik me over te geven aan een Griekse taxichauffeur. De man spreekt geen Engels, rookt een sigaret, herkent mijn opgegeven adres niet, pikt zijn vrouw nog even op,vecht op luidde toon alle ruzies met haar uit en belt intussen met....naja dat verstond ik niet. Intussen racet hij met 100 Km per uur bochten door waar je dertig mag en van je handen op tien voor heeft hij denk ik nog nooit gehoord! 

Maar ik ben er! In mijn kamertje. In Molyvos hielpen ze even mee en we vonden het juiste straatje. Ik werd liefdevol ontvangen. Kreeg opeens melding van gemiste oproepen van Ruben en appte met thuis. Daarna snel naar de saladebar om de hoek. Want ja, ik luisterde wel hoor toen jullie zeiden dat ik goed voor mezelf moest zorgen. 

Morgen half negen briefing. En daarna begint het echte werk!!!